حجت تمام شد!

هفته اول شروع تمرینات در فصل جدید فوتبال ایران، برای استقلال به‌معنای واقعی کلمه «کابوس‌وار» بود. در نخستین جلسه تمرینی شاهد هجوم اراذل و اوباش روی سکوها و برخورد آنها با مردم عادی بودیم، بعد هم کل باشگاه چند روز درگیر داستان انتقال علیرضا بیرانوند شد و درپی ناکامی در تحقق این مهم، چنان سرخوردگی بزرگی شکل گرفت که شاهد استعفای حجت کریمی، سرپرست باشگاه و علی امیری، معاون او بودیم؛ کناره‌گیری‌هایی که اگرچه دست‌کم تا زمان تنظیم این مطلب تکلیف نهایی آنها مشخص نشده، اما به وضوح نشان از شکست و استیصال مدیران استقلال داشت.
از همان ابتدا که حجت کریمی به‌عنوان سرپرست موقت باشگاه استقلال منصوب شد، روشن بود که او گزینه مناسبی به این منظور نیست. کریمی بعد از گرفتن این مسئولیت بارها و بارها به انتقاد از ریخت‌وپاش‌های مدیران قبلی و تصمیمات اشتباه آنها پرداخت، درحالی‌که خود او در دوران مصطفی آجورلو و علی فتح‌الله‌زاده عضو هیأت‌مدیره باشگاه بوده است. خب پرسش اینجاست که اگر شما به‌عنوان عضو هیأت‌مدیره نمی‌توانستی نقشی در مهار این خطاها داشته باشی، اصلا چرا آن کرسی را اشغال کردی؟ بعد هم که استاد به‌عنوان سرپرست باشگاه منصوب شد، تازه ژست مدیریتی گرفت و اینطور القا کرد که از این به بعد با دست باز می‌تواند مشکلات را حل کند. با وجود این کارنامه او در همین مدت کوتاه هم هرگز رضایتبخش نبود.
حجت کریمی در متن استعفای خود کوشیده بود دستاوردهایی مثل پرداخت طلب استراماچونی و جذب جواد نکونام را برای خودش فهرست کند و حتی به دادن پول احمد موسوی هم اشاره کرده بود(!) اما حقیقت آن است که مردم او را با تعلل در بستن یک تیم خوب برای لیگ بیست‌وسوم، تاخت‌وتاز اراذل و اوباش در تمرین، بنر گیت و نهایتا شریک شدن در نمایش اسفبار جذب علیرضا بیرانوند به‌خاطر خواهند آورد. نهایتا او در حالی رفت که جایی برای دفاع از خود باقی نگذاشت و البته تجمع خشمگینانه گروهی از هواداران استقلال در مقابل ساختمان این باشگاه هم یک پایان‌بندی متناسب با سبک مدیریت او و امثال او بود.