اصطلاحات طهرانی
شیلنگ تخته انداختن
سودابه رنجبر | خبرنگار:
شیلنگ تخته انداختن یکی از ورزش‌های زورخانه‌ای بسیار سخت بود که تا همین ۷۰ سال پیش در گود زورخانه‌ها انجام می‌شد. هرچند امروز حرکت شیلنگ تخته انداختن در زورخانه‌ها منسوخ شده اما همچنان این عبارت در قالب ضرب‌المثل در کوچه و بازار استفاده می‌شود. درواقع از وقتی خودرو و دوچرخه وارد خیابان‌های تهران شد این ورزش اهمیت خود را از دست داد. حتماً از خود می‌پرسید شیلنگ تخته انداختن چه ربطی به وسایل حمل‌ونقل دارد؟ بنا به گفته محققان ورزش زورخانه‌ای، اساس حرکت شیلنگ تخته در گود زورخانه این بود که ورزشکاران بتوانند در کمترین زمان بیشترین مسافت را بدوند و در حالت دویدن از موانع عبور کنند. این ورزش بخشی از حرکات جنگ‌آوری‌ها بوده است.
این حرکت به قدری آمادگی جسمانی زیادی می‌خواست که ورزشکاران قوی تنها ۴۰مرتبه می‌توانستند این حرکت را انجام دهند. رسم این بود هر ورزشکاری که می‌خواست چرخ بزند ابتدا باید شیلنگ تخته می‌زد. به همین دلیل تخته‌ای به طول ۲متر و عرض ۳۰سانتیمتر را طوری در گود می‌گذاشتند که یک طرف آن لب گود باشد و طرف دیگر آن کف گود قرار بگیرد. ورزشکاران به‌ترتیب با پای چپ و راست روی تخته پا می‌زدند و سعی می‌کردند پای خود را به بالاترین قسمت تخته برسانند. این حرکت علاوه بر اینکه بسیار سخت بود بسیار نامتوازن به نظر می‌رسید و از نگاه بینندگان خارج از گود هیچ زیبایی و محبوبیتی نداشت.
هر چند در این روزها استفاده از عبارت شیلنگ تخته در عرف به معنای بالا و پایین جستن بی‌قاعده و حرکات مستانه و غیرعادی به کار می‌رود در واقع به طرزی از راه رفتن گفته می‌شود که حرکات پا در آن زیاد و خارج از ریتم باشد. بعضی مواقع برای بیان حالتی از خوشحالی هم می‌گویند که فلانی شیلنگ تخته می‌اندازد. این روزها این عبارت به‌عنوان یک ضرب‌المثل عامیانه استفاده می‌شود.
