بیماری سالک به‌دلیل شیوع فراوان و پراکندگی آن در نقاط مختلف کشور دارای اهمیت زیادی است که خوشبختانه میزان بروز آن در سال۱۴۰۱ به کمتر ۱۵مورد در ۱۰۰هزار نفر رسیده است. بنا بر اعلام دفتر مدیریت بیماری‌های واگیردار وزارت بهداشت، روند میزان بروز بیماری طی سال‌های ۱۳۵۶ تا ۱۳۸۶ معمولا به‌صورت سینوسی بوده و هر ۲ تا ۳سال شاهد افزایش و کاهش موارد بیماری بوده‌ایم؛ به‌طور کلی میزان بروز سالک طی سال‌های ذکر شده از ۲۹ به ۳۷ در هر ۱۰۰هزار نفر جمعیت رسیده است. مهم‌ترین کانون‌های شناخته‌شده نوع «آنتروپونتیک» بیماری سالک در حال حاضر کرمان، بم و مشهد هستند؛ البته نوع «آنتروپونتیک» در نیشابور، قم، شیراز، یزد، سبزوار و پلدختر و به‌طور تک‌گیر در سایر مناطق کشور هم شناسایی شده‌اند. از مهم‌ترین کانون‌های شناخته‌شده نوع روستایی و مرطوب بیماری نیز نقاطی از استان‌های اصفهان، جنوب فارس، سمنان، خراسان‌رضوی، خراسان شمالی و خراسان جنوبی، گلستان، خوزستان، ایلام، بوشهر، هرمزگان و یزد را می‌توان نام برد.
کنترل سالک
در همینه زمینه :
