فصل تمدید حسرت

با همه تلخ و شیرینی‌هایش، مسابقات لیگ بیست‌ودوم هم به پایان رسید. فارغ از مسائل فنی، یکی از اتفاقات غم‌انگیز این دوره از مسابقات پابرجا باقی‌ماندن برخی از حسرت‌های قدیمی فوتبال ایران بود؛ مشکلات به‌ظاهر ساده‌ای که انگار قرار نیست در فوتبال ایران حل شوند. تعدادی از آنها را با هم مرور کنیم.

VAR نیامد
یادش به‌خیر؛ زمانی قرار بود سیستم کمک‌داور ویدئویی از نیم‌فصل لیگ هجدهم وارد فوتبال ایران شود، اما حالا چهارسال‌ونیم از آن روزها گذشته و خبری نیست. در یک مقطع حتی علیرضا فغانی را هم بردند کنار زمین و یک تلویزیون برایش گذاشتند تا تست کند، اما پروژه ورود VAR به فوتبال ایران فعلا در همان نقطه متوقف باقی مانده است. با امکانات موجود و سطح توان مدیران فوتبال کشور، آیا واقعا چشم‌اندازی برای ورود این سیستم به ایران می‌تواند وجود داشته باشد؟

افسانه‌ای به‌نام نظم
برگزاری منظم بازی‌ها همچنان پاشنه آشیل بزرگ سازمان لیگ است. اصلا با وضعیت غریب و غیرقابل توصیفی مواجه هستیم. زمان اعلام‌شده برای بسیاری از مسابقات در آخرین ساعات دچار تغییر می‌شود؛ گاهی حتی برای 15دقیقه که چنین تغییری هرگز قابل هضم نیست. این بی‌نظمی گاهی در مورد محل برگزاری مسابقات هم وجود داشت که نمونه حاد و پرالتهاب آن، تغییر محل مسابقه پیکان و پرسپولیس از ورزشگاه دستگردی به آزادی بود. واقعا کی از دست این شرایط خلاص می‌شویم؟

سراب درآمدزایی
عمده باشگاه‌های ایران با مشکلات حاد مالی مواجه هستند؛ تا جایی که گاهی حتی یک سفر برون‌استانی هم برای تیم‌ها تبدیل به دغدغه و مسئله می‌شود. در حقیقت غیر از برخی باشگاه‌های صنعتی که از منابع لایزال دولتی و شبه‌دولتی استفاده می‌کنند، وضع بقیه تیم‌ها خراب است. فوتبالی که در آن حق پخش تلویزیونی پرداخت نمی‌شود، سازوکار ورود تماشاگران به ورزشگاه‌ها مشخص نیست و حق تبلیغات محیطی هم رقم ناچیزی می‌شود، طبیعتا تا خرخره درگیر مشکلات اقتصادی خواهد بود. فقط کافی است تصور کنید ایران یکی از معدود کشورهای جهان به شمار می‌آید که در آن به تیم برنده جام پاداش قهرمانی اهدا نمی‌شود!