آبی ضد‌ضربه

بهروز رسایلی

استقلال در شرایطی در اراک موفق به کسب پیروزی شد که بنا به برخی دلایل به‌نظر می‌رسید بازی این تیم با آلومینیوم، ازجمله مسابقات دشوار آبی‌ها باشد. تیم مهدی رحمتی صاحب بهترین خط دفاعی لیگ بود و در این فصل سابقه متوقف کردن بسیاری از مدعیان را داشت. آنها که 5هفته گذشته را بدون شکست (و البته پیروزی) پشت سر گذاشته بودند، لقمه گلوگیری برای تیم ریکاردو ساپینتو به‌نظر می‌رسیدند اما مهمان مخصوصا با ارائه یک نمایش خوب در نیمه دوم، این بازی را هم برد تا به لطف شکست سپاهان در تبریز، با طلایی ‌پوشان در صدر هم امتیاز شود. استقلال در حالی مدعی جدی کسب عنوان قهرمانی به‌شمار می‌آید که این فصل مشکلات بسیار زیادی را از سر گذرانده است.

  تغییر کادرفنی
هنوز هیچ‌کس نفهمیده چه اتفاقی رخ داد که فرهاد مجیدی با وجود تمدید 3ساله قراردادش با استقلال، ناگهان این تیم را رها کرد و رفت. با این حال تیمی که فصل گذشته بدون شکست قهرمان لیگ شده بود، در فصل جدید به ناچار باید از یک سرمربی جدید استفاده می‌کرد که در این بین قرعه به نام ریکاردو ساپینتو افتاد. فارغ از هر نوع بحثی در مورد کیفیت سرمربی پرتغالی، اساسا چنین تغییری در کادرفنی یک تیم موفق، نوعی ضربه به‌حساب می‌آید. هواداران با سرمربی جدید سخت کنار می‌آیند و خود او هم کلی زمان نیاز دارد تا بر شرایط مسلط شود. ساپینتو بارها به همین دلیل در استقلال به مشکل خورد و حتی چیزی نمانده بود شغلش را از دست بدهد. هرچند در نهایت توانست از نظر فنی شرایط خودش و تیمش را تثبیت کند.

  جدایی مدیر قبلی
وقتی مدیرعاملی با یک تیم به قهرمانی رسیده، طبیعتا انتظار می‌رود سر جای خودش بماند اما این اتفاق برای مصطفی آجورلو رخ نداد. نه اینکه آجورلو مدیر خوبی بوده باشد، اما به هر حال او با وجود رقم خوردن یک موفقیت بزرگ از باشگاه رفت؛ اتفاقی که برای مجموعه قابل هضم نبود. تحمل این وضع، برای شخص ساپینتو دشوارتر هم بود، چرا که آجورلو او را انتخاب کرد و به ایران آورد. با وجود این، تیم از این بحران هم عبور کرد؛ به‌طوری که امروز کیفیت و میانگین امتیازات استقلال به وضوح از زمان مدیریت آجورلو بهتر است.

  اعجوبه‌ای به اسم فتح‌الله‌زاده
تغییرات مدیریتی به سهم خودش یک اتفاق استرس‌زا و هزینه‌بر است، چه برسد به اینکه مدیرعامل جانشین یکی مثل علی فتح‌الله‌زاده باشد. امروز هیچ توضیح بیشتری در مورد کیفیت عملکرد او لازم نیست و همه‌‌چیز مثل روز روشن است. اینکه استقلال با وجود عملکرد چنین مدیری همچنان در کورس قهرمانی قرار دارد، به معجزه می‌ماند.

  دست پایین‌تر در بحث مهره
اشتباه نشود؛ قطعا استقلال تیم خوب و پرستاره‌ای است اما شاید آبی‌ها از این نظر در مقام مقایسه با پرسپولیس و سپاهان وضعیت فوق‌العاده‌ای نداشته باشند. نقطه قوت و محل تجمع ستاره‌ها در استقلال، خط حمله است که شاهد حضور بازیکنانی مثل مهدی قائدی و محمد محبی هستیم. کوین یامگا را هم می‌شود یکی دیگر از خوب‌های استقلال دانست و البته شاید سیلوای برزیلی هم تا حدی همینطور باشد، اما سایر بازیکنان این تیم چه؟ اینکه ساپینتو از امثال سعید مهری، آرش رضاوند، جعفر سلمانی و... به بهترین شکل ممکن بازی می‌گیرد اتفاق قابل توجهی است. آیا می‌شود این بازیکنان را با ستاره‌های موجود در پرسپولیس یا سپاهان مقایسه کرد؟ منصفانه باید گفت نه.