گزارش
بنیانگذار قطب علمی - درمانی کودکان ایران را کمتر کسی می‌شناسد
قهرمان شهر ما گمنام است
نصیبه سجادی- روزنامه‌نگار
«چهارشنبه، دهم آبان ۱۳۴۷... که مصادف با عید بزرگ مبعث بود این قرآن را به مرکز طبی کودکان آوردم و به فضل خدای متعال و همکاری کارکنان این مرکز، موفق به تکمیل وسایل و تجهیز شدیم. پانزدهم آبان‌ماه ۱۳۴۷ مصادف با شب میلاد حضرت قائم مرکز طبی را افتتاح و باشد که از این جهت مورد پسند و رضایت خداوند گردد.»
این دست‌خط دکتر حسن اهری، بنیانگذار مرکز طبی کودکان است که بر حاشیه قرآن کریم می‌نویسد و روز افتتاح با خود به این مرکز می‌آورد تا بعد از این با اقدامات او و پزشکان دلسوز، حوزه بهداشت و درمان کشور وارد مرحله‌ای جدید شود که در آن مرگ‌ومیر کودکان به‌دلیل نبود امکانات پزشکی، ناآگاهی جامعه و... به کمترین میزان برسد.
دکتر حسن اهری، از دانشجویان موفق و ممتاز، وقتی درجه استادی طب اطفال را از دانشگاه‌های مطرح ایران و جهان می‌گیرد، هم و غمش می‌شود درمان بیماری و کاهش مرگ‌ومیر کودکانی که اغلب به‌دلیل ضعف دانش پزشکی و کمبود تجهیزات مدرن در کشور به‌وقوع می‌پیوست. پس باید کاری می‌کرد. سال ۱۳۳۷ همراه دکتر محمد قریب، بنیانگذار طب نوین اطفال ایران، برای شرکت در نهمین کنگره بین‌المللی بیماری‌های کودکان به کانادا و آمریکا می‌رود. در بازدید از بیمارستان‌های کودکان آنجا به این نتیجه می‌رسد که با استفاده از ظرفیت خیران کوچک و بزرگ می‌توان در حوزه بهداشت و درمان تحولی شگرف ایجاد کرد، همان‌کاری که این کشورها سال‌ها بود انجام می‌دادند. پیشنهاد ساخت نخستین و پیشرفته‌ترین مرکز طبی کودکان را همان زمان به دکتر قریب، دوست و همراهش، می‌دهد و این می‌شود نخستین گام در ساخت نخستین قطب درمانی اطفال کشور در بلوار کشاورز منطقه ۶ تهران که همچنان بعد از ۶۰سال در زمینه درمان کودکان ایران حرف اول را می‌زند.
پزشکی که کارگری می‌کرد
دکتر علی ربانی که سال‌ها ریاست مرکز طبی کودکان را برعهده داشته و اکنون هم رئیس انجمن غدد ایران است، می‌گوید: «وقتی هنوز بیماری‌های هموفیلی و سرطان در کشور ناشناخته بود دکتر حسن اهری با ساخت این مرکز همه هم و غمش می‌شود شناساندن این بیماری و پیدا کردن راه‌هایی برای درمان آن با استفاده از دانش روز پزشکی. او با جان و دل برای ساخت مرکز طبی فعالیت کرد. در عکس‌های قدیمی می‌بینیم که دکتر اهری کلاه بر سر گذاشته و در حال جابه‌جا کردن آجر است. دکتر قریب پدر طب اطفال هم البته در این راه از هیچ حمایتی دریغ نکرد و در تمام سال‌های عمرش توانش را صرف توسعه مرکز طبی کودکان کرد تا کودکانی که از جای‌جای کشور به اینجا می‌آیند بهترین خدمات پزشکی را دریافت کنند.»
همه پای کار آمدند
وقتی استارت کاری بزرگ و خوب را می‌زنی، برای جلب مشارکت نیکوکاران باید از خودت شروع کنی و نخستین قدم را هم خودت برداری. کاری که دکتر اهری انجام داد و اندوخته کمش را سرمایه یک کار انسان‌دوستانه قرار داد. خیران هم آمدند، ولی این مبالغ نمی‌تواند پاسخگوی هزینه‌های ساخت و تجهیز یک بیمارستانی باشد به عظمت مرکز طبی کودکان. دست یاری به‌سوی سازمان‌های دولتی دراز می‌کند. صلیب‌‌سرخ و دانشگاه تهران هم پای کار می‌آیند. مسئولیت اجرای طرح را هم خودش به‌عهده می‌گیرد و با الگو گرفتن از بیمارستان‌های اطفال کانادا، آمریکا و سوئیس سال ۱۳۴۲ عملیات ساخت بیمارستان آغاز می‌شود.
قهرمان شهر ما بیمارستان ندارد
بیمارستان کودکان تهران ساخته و اهری می‌شود اولین رئیس نخستین بیمارستان کودکان. اهری از ظرفیت مرکز برای تربیت دانشجویان پزشکی استفاده و متخصصان کودک ماهری را به جامعه پزشکی معرفی می‌کند. ربانی می‌گوید: «یکی از ویژگی‌های دکتر اهری و دکتر قریب که بعدها مسئولیت مرکز طبی کودکان به او واگذار شد این بود که کادر درمانی بااخلاق را جذب کردند. پزشکان جوانی که در این مرکز تحصیلات خود را تکمیل می‌کردند بدون اینکه مستقیماً درس اخلاق بگیرند با دیدن استادان قدیمی اخلاق و انسانیت در زندگی‌شان جاری می‌شد.»
دکتر حسن اهری ۲ سال بعد از افتتاح مرکز طبی کودکان از دنیا رفت و امروز اگرچه بیمارستانش به نام او خوانده نمی‌شود، ولی جامعه پزشکی و خانواده‌هایی که کودکان بیمارشان را از سراسر ایران برای درمان‌های تخصصی به این مرکز می‌آورند تا سال‌ها مدیون این مرد بزرگ هستند.
