فرصتی بی‌نظیر به نام «تهران زیبا»

محمدرضا نوریان- روزنامه‌نگار

تهران برای آنکه زیبایی‌هایش را به رخ بکشد، رویا می‌خواهد و فرصت؛ شهری که عناصر زیبا کم ندارد؛ برخی عیان و برخی نهفته در میان ارکان‌هایی که شاید به نظر عده‌ای، جلوی زیبایی‌ها را می‌گیرند. با همه اینها تهران هم در نگاه کل و هم در نگاه جزء به خودی خودی زیباست و باید با داشتن رویایی دوست‌داشتنی، کاری کرد که زیبایی‌های خود را بتواند یادآوری کند و دلچسبی‌هایش را نمایان. پایتخت ایران در طول 237سال گذشته (از سال 1164 به بعد که تهران پایتخت شد) تاکنون خاطره‌ها، اتفاقات و رویدادها، تغییرات و رفت و آمدهای فراوان دیده و هیچ‌کدام از آنها را فراموش نکرده است.
چنارهای خیابان ولیعصر، خانه‌های تاریخی‌ محله‌های امامزاده یحیی، سیروس، پامنار، هفت‌چنار، سنگلج و...، آرامستان‌ها و امامزاده‌ها، موزه‌های ملی، هنرهای معاصر، آب، فرش، پست و...، کاخ‌های گلستان، سعدآباد و نیاوران، راسته‌های تجاری، فرهنگی، صنایع‌دستی، میدان‌های بزرگی همچون امام خمینی(ره)، بهارستان، منیریه، انقلاب، ولیعصر و تجریش، گالری‌ها، خانه‌موزه‌های مرمت شده و بوستان‌های قدیمی و صدها مورد دیگر، همه و همه سرگذشت تهران را ثبت و ضبط کرده‌اند و بازگو می‌کنند.
اینها تنها بخشی از زیبایی‌های تهران هستند و چه فرصتی بهتر از نوروز و شب‌زنده‌داری‌های افطار تا سحر ماه رمضان تا شهر را زیباتر و «تهران زیبا» را معرفی کند.
صدای آغاز سال نو، به زودی شنیده خواهد شد و همگامی سال 1402 با ماه مبارک روزه‌داری، فرصتی غنیمت است تا برای این شهر دوست‌داشتی، رویا ساخت؛ شهری که دفتر خاطرات سال 1401 آن پر از رویدادها و اتفاقات شده است. با آمدن سال جدید، اما هم شهر و هم شهروندان، امیدوارانه می‌توانند همزمان با شکوفه زدن درختان، برای آینده‌ای زیبا، قرارهای جدید بین خود بگذارند؛ قرارهایی برای دیدن «تهران زیبا».
به قول مولانا:
«مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی»