این یک «بازی» نیست

بهروز رسایلی

دیدار 2تیم بالای جدولی در هر شرایطی سرنوشت‌ساز و تعیین‌کننده است. بنابراین نیازی نیست حساسیت کاذب زیر پوست دوئل امروز استقلال و گل‌گهر سیرجان تزریق کنیم. با این حال حقیقت آن است که نبرد امیر‌قلعه‌نویی با استقلال، خودش یک داستان مفصل جداگانه به‌شمار می‌آید؛ انگار که این یک مسابقه دیگر است، فیلمی مجزا که همزمان با فیلم اصلی اکران می‌شود. امروز هم در حالی شاهد تقابل قلعه‌نویی و استقلال خواهیم بود که به دلایل مختلف، مسابقه پیش‌رو واجد اهمیتی دوچندان شده است.

   زمانی برای اعاده حیثیت
اصلا نمی‌توان آمار و ارقام مربوط به دوئل‌های اخیر قلعه‌نویی با استقلال را باور کرد. سال‌ها پیش هیچ‌کس حتی یک لحظه هم نمی‌توانست تصور کند کار موفق‌ترین سرمربی ایرانی تاریخ لیگ برتر به جایی بکشد که در 8بازی آخرش در برابر استقلال حتی یک امتیاز هم نگیرد و همه دیدارها را ببازد. از این تعداد، امیر قلعه‌نویی 6بازی آخر را روی نیمکت گل‌گهر بوده است. او به مربیان مختلف و در تورنمنت‌های گوناگون به استقلال باخته است؛ از لیگ و حذفی تا فرهاد مجیدی و ریکاردو ساپینتو. گاهی روند مسابقه آرام بوده و گاهی توأم با جنجال و حاشیه. گاهی نتیجه نهایی در زمین رقم خورده و گاهی هم مثل مسابقه رفت فصل گذشته، نتیجه نهایی بیرون از میدان و از سوی کمیته انضباطی تعیین شده است. هر چه هست، در پایان همه این دوئل‌ها امیر قلعه‌نویی مرد مغموم و بازنده بوده است. در نتیجه او نیاز دارد هر چه سریع‌تر اعاده حیثیت کند و نشان بدهد هنوز دوره‌اش تمام نشده است. آیا به این منظور فرصتی بهتر از بازی امروز وجود دارد؟

   دوئل با یک چشم رنگی
تاریخچه ضدیت امیر قلعه‌نویی با مربیان خارجی، به امروز و دیروز محدود نمی‌شود. حتی اگر نقل‌قول‌های جسته و گریخته‌ای از امیر در حمایت از امثال برانکو ایوانکوویچ یا کارلوس کی‌روش وجود داشته باشد، باز همه می‌دانند که او یکی از دامن‌زنندگان به دوقطبی مربی ایرانی- خارجی بوده است. مخصوصا در سال‌هایی که قلعه‌نویی زیاد جام می‌گرفت، بارها از زبان او شنیدیم که «اگر چشم‌های من رنگی بود، با این نتایج مجسمه‌ام را می‌ساختند.» بنابراین هرم و حرارت رویارویی امیر با مربیان خارجی هرگز کاهش نمی‌یابد. نبرد امروز او با استقلال هم از همین قسم است؛ رقابت با یک چشم‌رنگی اروپایی دیگر به اسم ساپینتو!

   و البته تیم ملی
در نهایت اما آنچه بازی امروز را برای امیر قلعه‌نویی مهم‌تر می‌کند، مجهول بودن سرنوشت نیمکت تیم ملی است. اگرچه امیر از حضور روی نیمکت تیم ملی انصراف داد اما فدراسیون هنوز به انتخاب مربی ایرانی راغب‌تر است و همچنان خیلی‌ها فکر می‌کنند بین گزینه‌های بومی کسی شایسته‌تر از قلعه‌نویی نیست. کاری به درست و غلط بودن این تحلیل‌ها نداریم اما در بازه زمانی فعلی و مخصوصا در مسابقه پربیننده امروز، قلعه‌نویی نیاز به پیروزی و قدرت‌نمایی دارد؛ یا برای اینکه یک گام دیگر به نیمکت تیم ملی نزدیک شود، یا حداقل به این دلیل که نشان بدهد واقعا شایسته چنین منصبی بوده است، حتی اگر در نهایت به او نرسد.