ما بی‌شماریم و بین‌المللی

عزیزالله محمدی

دنیا و جهان هستی و مدارِ برقرار زیست انسان، آنگاه که رسید به میلاد اسوه‌ جهان، سوی دیگری پیدا کرد که پیش از آن، هرگاه عرصه بر بشر تنگ می‌شد می‌گفت: معجزه! و باز، معجزه و باز، معجزه...
این یک کلام ساده و خیال نیست و تاریخ کهن و قدمت عمر بشر دیده است؛ که انبیا، آنگاه که غایت عددشان، در یکصد و بیست و چهارهزارمین پیام‌آوری، پای بر جهان گذاشت، به ختم الرسول رسیدند و آخرین معجزه چنان به‌وقوع پیوست که کس را یارای تحدی با او نشد و گرچه عمر معجزات رسولان پیشین، به لحظه‌ای و به روزگاری ختم می‌شد؛ اما قرآن، آیه به آیه و سوره به سوره بر جان‌ها نشست و شد، اعجاز اعظم و همیشه ماندگاری که هیچ‌گاه فروغ نور و معنای آن کم نخواهد شد.
آخرین نبی، بهترین معجزه را برای بشر به ارمغان آورد و خدا اینگونه برگزید؛ که گفتار و واژه و کلمه، معجزه‌ای باشد برای ادامه نسل بشر تا انسان بتواند نیک، آنچه را که شایسته است در حیات خود بیابد و به سرانجام سعادت خویش برسد.
اسلام این دین متضمن به نبوت محمد رسول‌الله(ص)، آیین خود را با کتابی به بشر هبه کرد که سرتاسر آن کتاب، بشارت به عاقبت نیکان است و انذار بر بدان و مستبدان.
قرآن! سخنی از جانب حضرت حق، پروردگار عالمیان و لایزال است که تحت عنوان آخرین معجزه بر نبوت فرود آمد و نشان از آن بود که خداوند، انسان را در کمالی دیده است که باید سخن بگوید و سخن بشنود و می‌تواند هر آنچه مبتلا به آن است؛ آن را با کلام ‌ پشت سر بگذارد و تجلی بلوغ خلقت را بیابد.
و اینک ما! ما در عصر ارتباطات و رسانه، ما در عصر گفتمان، ما در عصر اطلاعات، ما در عصر طغیان تصویر و صدا. ما شرح مظلومیت نسل عدالتخواهان، ما گرده از ستم خالی کرده، ما جماعت به ستوه‌آمده از ظلم در جهان، ما شیفته  آزادگان، ما ملت امام حسین(ع)، ما قبیله عشق، برآنیم که به شیوه عاشقی، اقامه کنیم تصویر متحرک مقاومت را در هفدهمین بار، از جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت.
و برآنیم که بشکنیم پهنای لاوسعت سکوت رسانه‌های جهان را با فریاد هنر، فریاد شعور، فریاد فهم و بگوییم که ما خرد و آگاهی را از ترتیب و تربیت کلام آسمانی قرآن آموختیم و در تزکیه به نفس، نفس‌هایمان را به شکوه ایمان گره زدیم تا هر چه بر زبان و لسان می‌رانیم جلوه‌ای از حق و براساس عدل باشد.
آنگاه که ایستاده در سویی، امپراتوری، به‌نام «رسانه‌های اصلی»، با دستان درازی چون فستیوال و جشنواره‌های جهانی، چون کن یا که اسکار یا که برلین و یا که هرچه «بی داد» دیگر؛ پس، کجا باید جست‌وجو کرد صدای «داد» را؟!
ما از انقلاب برآمدیم و می‌دانیم، معجزه یعنی حرکت. معجزه، یعنی تلاش. معجزه، یعنی حرف را باید گفت. نگاه را باید کرد و تماشاگه راز جهان نمی‌توان بود، جز بر آن‌که‌ساز را برای نواختن زندگی کوک کرد. ما برای زیستن،‌ساز خود را به‌گونه‌ای کوک کرده‌ایم که ظالمان جهان صدا و نوای چنگ‌مان را در این آوردگاه هفدهم جشنواره فیلم مقاومت بشنوند.
به آنها که می‌گفتند؛ هنر بس به ذات خویش در فستیوال‌شان پذیرفته است و سیاست را به آن راه نیست؛ می‌گوییم چه شد؟ چگونه شد که همین چندی پیش، در آن برلین و در آن جشنواره، بر آستان خود راه ندادید ایران و روسیه را؟ چگونه شد که سیاست، پای خود را تا گلوی تحریم پیش برد و شما ایستاده بر مستی آن لذت و آن هیبت انکار حق، بر این تحریم کف زدید و بر آن قدرت شیطانی هورا کشیدید.
حافظ ما گفت: من اگر نیکم و گر بد، تو برو خود را باش. و حالاما خودمان هستیم. در این جشنی که حرفمان را می‌زنیم. و در گفتمان مقاومت. و در آزادی اندیشه. و در مقابل مردم. ما بین‌المللی هستیم.
آری ما بین‌المللی هستیم. جهانی، و گسترده. جغرافیایمان زمین است و معنایمان آسمانی. یعنی رنگ، فقط یک واژه است اگر چه از آفریقا، سیاه آمده باشد؛ یا که از آمریکا سرخ یا که زرد یا که سفید یا که قاره را فقط چینش طبیعت می‌دانیم نه آنکه تفاوت در عزت و کرامت انسان.
ما بین‌المللی هستیم تا به تمام ملل بگوییم می‌توان بود. می‌توان دوباره ساخت، هر آنچه را که تفکری به‌نام غرب برای ذلت انسان خلق کرده و هر آنچه از شرافت انسان خراب کرده. می‌توان تکیه به‌وجود خدا داشت و مقاومت را تا رگ و خون در وجود جاری ساخت. می‌توان آزاد بود و به سرزمین اشغال شده مفهوم بخشید. می‌توان روزها و سال‌ها را شمرد تا به 25که رسید، نباشد صهیونیست غاصب. می‌توان «شهید» را هر روز دید. بی‌آنکه ابرقهرمان خیالی در هالیوود را آرزو کرد. می‌توان مسلمان یا مسیحی یا که کلیمی بود و در قاموس انسان مشت را مقابل ظلم محکم فشرد و اراده را تقویت کرد و می‌توان عابد بود و بندگی را در خدمت به خلق تا به رضایت حق پیش برد و می‌توان مجاهد بود و سلاح بر دست گرفت. گاه با سلاحی به‌نام اسلحه و تفنگ و گاه با هیبت یک دوربین با فریم‌ها و پلان‌ها و سکانس‌ها‌ و ما هستیم. ما جماعتی بی‌شمار در جهان. که اگرچه با طبل‌های خبری Fake نمی‌خواهند بشنوند صدایمان را و یا با تلذذ بر اندام زنان، نمی‌خواهند ببینند تصویر زندگی را، اما! ما، بی‌شماریم که استقامت و مقاومت و سرافرازی و سربلندی از پیشینیانمان ارث بر پیشه ما رسیده است.‌