سقوط آزاد

دوومیدانی ایران هر روز پسرفت می‌کند. شاید فدراسیون دوومیدانی در دفاع از عملکرد خودش بگوید این حرف ادعای منتقدانش است اما این نتایج هستند که ضعف این فدراسیون را تأیید می‌کنند. چند سالی است که در این رشته ستاره چندانی دیده نمی‌شود. تیم مردان که سال‌های گذشته وابسته به احسان حدادی و حسن تفتیان بود، بعد از افتی که آنها داشته‌اند، نام جدیدی معرفی نکرده است. در بخش زنان تک‌ستاره همچنان فرزانه فصیحی است که او هم به ادعای نزدیکانش دور از فدراسیون و با برنامه شخصی تمرین می‌کند.
در تازه‌ترین مسابقه‌ای که در دوومیدانی برگزار شد، ضعف تیم ایران کاملا مشهود بود. از تیمی که فدراسیون به مسابقات قهرمانی داخل سالن در قزاقستان اعزام کرده بود، به‌جز فصیحی که در ماده 60 متر به مدال طلا رسید، هیچ‌یک از اعضای تیم نتوانستند روی سکو بروند. تیم ایران در حالی این دوره فقط یک مدال طلا داشت که سابقه درخشانی در این مسابقات دارد.
مسابقات قهرمانی داخل سالن از سال2004 در دوومیدانی آسیا برگزار می‌شود. طبیعی است که در دوره‌هایی که ایران میزبان بوده، تعداد مدال‌ها بالا بوده است. دوره اول در تهران، ایران با 6طلا، 3نقره و 3برنز در رده دوم قرار گرفت. سال2010 با 5طلا، 6نقره و 12برنز در تهران جشن قهرمانی به پا شد. سال2018ایران با میزبانی و با 5طلا، 9نقره و 10برنز دوم شد. اما سال‌هایی هم که مسابقات خارج از ایران برگزار شده، نتایج بهتر از امسال بوده است. سال2008 در دوحه قطر تیم صاحب 2مدال نقره شد. سال2012 در چین دوومیدانی‌کاران ایران صاحب 3طلا، یک نقره و 3برنز شدند و در رده‌بندی تیمی هم رده دوم را به‌خودشان اختصاص دادند؛ نتیجه خوب. سال2014 هم مسابقات چین 2مدال طلا، یک نقره و 2برنز و مقام هفتمی برای ایران داشت. سال2016 هم در دوحه قطر، ایران با یک طلا، 4نقره و یک برنز هفتم شد.
کارشناسان دوومیدانی چند سالی است که از آینده نگران‌کننده این رشته صحبت می‌کنند. فدراسیون نه برای پرورش استعدادهایی که دارد، برنامه‌ریزی درستی انجام می‌دهد و نه به فکر پشتوانه‌سازی است. بارها در مسابقات مختلف هم زنگ خطر برای این رشته به صدا در آمده است اما نه تغییری در برنامه‌های فدراسیون دیده شده و نه برنامه جدیدی. جامعه دوومیدانی توقع دارد فدراسیون توضیح بدهد که چرا سکوهای پرتعداد آسیایی از دست رفته است.