بخندید ولی می‌روم اروپا

لیلی خرسند

محمد سیاوشی آرزوهایی دارد که به‌نظر دست‌نیافتنی می‌رسد. او بعد از درخشش در مسابقات هندبال قهرمانی جهان حالا می‌خواهد در اروپا بازی کند. شاید برای بازیکن‌های کم‌‌سن‌وسال این آرزوی محالی نباشد اما برای بازیکنی با 37سال سن این خواسته کمی دور از دسترس است. با این حال او امیدوار است و می‌گوید همانطور که یک روز خواسته‌اش رسیدن به‌عنوان بهترین بازیکن در یک بازی جهانی بود و به آن رسید، حالا هم هر چند بقیه به این هدفش می‌خندند ولی او حتما در درواز‌ه‌ یکی از تیم‌های اروپا بازی خواهد کرد.

  بازی‌هایی که در مسابقات قهرمانی جهان انجام دادید، رضایت‌بخش بود؟
همانطور که همه دیدند جوانان در این مسابقات درخشیدند. می‌شود آینده خوبی برای آنها پیش‌بینی کرد.

  به چیزی که در این مسابقات می‌خواستید، رسیدید؟ پیش‌بینی این بود که شیلی را شکست بدهید و از گروه صعود کنید که این اتفاق افتاد. البته تیم ملی قبلا هم شیلی را شکست داده بود.
درست است، هندبال ایران سابقه شکست دادن شیلی را داشت اما تیمی که سال2015 شیلی را برد، میانگین سنی بالایی داشت و حدود 8-7بازیکن از آن تیم لژیونر بودند. اما این دوره تیم خیلی جوان بود. بازیکنان 18 و 20ساله در زمین بازی کردند که بی‌سابقه بود. پیش‌بینی ما این بود که شیلی را شکست بدهیم ولی بازی مقابل این تیم هم واقعا سخت بود. دقیقه55 ما 3گل عقب بودیم. شیلی در مرحله پرزیدنت‌‌کاپ همه بازی‌هایش را برد. آنها هم آمده بودند ما را شکست بدهند و صعود کنند. در اصل این بازی برای 2 تیم فینال بود که ما سربلند شدیم و توانستیم صعود کنیم.

  صعود و بازی با تیم‌های بزرگ چه حسی داشت؟ به‌نظر می‌رسد در هندبال آرزوی خیلی‌ها این باشد که مقابل فرانسه بازی کنند.
صعود که حس خیلی خوبی داشت. به‌جز یکی دو بازیکن، بقیه برای نخستین بار بود که در مسابقات جهانی بازی می‌کردیم. بازی کردن مقابل تیم‌های بزرگی مثل فرانسه، اسپانیا، لهستان و... حس خوبی داشت. این انگیزه را به بازیکنان می‌داد که خوب بازی کنند و از بازی لذت ببرند. اگر در فوتبال همه آرزویشان این است که با آرژانتین و انگلیس بازی کنند، در هندبال هم بازی کردن با فرانسه و همینطور اسپانیا آرزوی هر بازیکنی است. خوبی‌اش به این بود که فرانسه با تیم اصلی‌اش مقابل ما بازی کرد. تیم‌های بزرگ ما را جدی می‌گیرند ولی ما خودمان را دست‌کم می‌گیریم.

  چرا دست‌کم می‌گیرید؟
خب طبیعی است. آنها غول‌های بزرگ این رشته‌اند. هفته‌ به هفته در اروپا با هم بازی دارند. ما وقتی می‌بینیم به پایشان نمی‌رسیم، خودمان را دست‌کم می‌گیریم. اگر ما هم در اروپا بودیم و می‌توانستیم مثل آنها با تیم‌های بزرگ بازی کنیم، برای همه شاخ‌وشانه هم می‌‌کشیدیم. ما سال آینده 3مسابقه مهم مقدماتی المپیک، مقدماتی جهانی و بازی‌های آسیایی را داریم. داشتن اردوهای خارجی خیلی مهم است اما اگر قرار باشد 10اردوی خارجی در کشورهای اطراف داشته باشیم، بهتر است 4اردو ولی در اروپا برگزار کنیم.

  یکی از ایرادهایی که در مقایسه با تیم‌های دیگر از ایران گرفته می‌شد، همین هیکل‌ ریز بازیکنان بود. چرا تیم این مشکل را دارد؟
فیزیک بدنی در رشته ما خیلی مهم است. تصور جامعه این است که فقط والیبال و بسکتبال بازیکن قدبلند می‌خواهد. سال‌های قبل هر کسی به من می‌رسید می‌گفت با این قد باید بسکتبال بازی کنی نه هندبال. با این نگاه‌ها خانواده‌هایی که بچه‌های قدبلند دارند، سخت می‌گیرند و نمی‌گذارند آنها سمت هندبال بیایند. با بازتاب خوبی که این مسابقات داشت، امیدواریم نگاه خانواده‌ها عوض شود.

  در این مسابقات دوست داشتید چه اتفاقی بیفتد ولی نشد؟ مثلا حیف شد که از لهستان باختید.
دوست داشتیم لهستان را ببریم که نشد. قبل از آن هم خیلی تلاش کردیم مونته‌نگرو را ببریم تا با امتیاز صعود کنیم اما بدشانسی‌‌ آوردیم و پرتاب‌هایمان گل نشد. چون شیلی حذف شد، امتیازش به دردمان نخورد. ما در بازی‌های دوستانه هم در نیمه اول لهستان را بردیم. در نیمه دوم با تغییراتی که دادیم، باختیم. اما در مسابقات جهانی، آنها خیلی خوب ما را آنالیز کرده بودند. حالا دیگر آنالیز حرف اول را در ورزش می‌زند و ثانیه‌ای بازیکن آنالیز می‌شود. وقتی یک تیم بازی را می‌برد سرحال است اما وقتی باخت‌ها تکرار می‌شود، انگیزه‌اش افت می‌کند. ما اگر مونته‌نگرو را می‌بردیم شرایط‌مان بهتر می‌شد.

  گفتید تیم جوان است. امیدی هست که از تیم بازیکنی لژیونر شود؟
صددرصد. مطمئن باشید فصل بعد حداقل 5-4بازیکن این تیم لژیونر می‌شوند. لژیونر شدن وقتی قشنگ است که برگردی تیم ملی بازی کنی. البته که زندگی شخصی هر بازیکنی به‌خودش مربوط است ولی مطمئنم با اتفاقاتی که برای تیم ملی افتاد، همه بازیکنان دوست دارند در این تیم بازی کنند.

  حضور وسلین وویوویچ به‌عنوان سرمربی، چقدر تأثیرگذار بود؟ به‌خصوص در بازی با مونته‌نگرو که تیم کشورش بود و اسلونی که قبلا سرمربی‌اش بود.
بودن مربیان بزرگ کنار تیم هم خوبی‌هایی دارد و هم بدی‌ها. او به ما هندبال یاد داد و در مسابقات هم همه نگاه‌ها به او بود و هم می‌خواستند ببینند چه تیمی را آورده. بدی‌اش در همین 2بازی بود که گفتید. او انرژی بالایی برای پیروزی در این 2بازی داشت و به ما هم منتقل می‌کرد. او دوست داشت تیم کشورش را ببرد و بازیکنان هم همین را می‌خواستند یا در بازی با اسلونی بازیکنان تیم سابقش می‌خواستند جلوی تیم او خیلی خوب بازی کنند. این‌ مسائل شاید روی من تأثیر زیادی نگذارد اما به بازیکن جوان استرس می‌دهد و درصد اشتباهاتش را بالا می‌برد.

  یک نگاه به این تیم و نتایجش وجود دارد. اینکه تیم 2015 با سومی به جهانی رفت و بین 24تیم بیست‌ویکم شد اما این بار با چهارمی در آسیا جهانی شد و در رده 24 قرار گرفت.
این بی‌انصافی است. درست؛ اصلا ما کار شاقی انجام ندادیم و شیلی را که هم‌سطح خودمان بود، بردیم. اما واقعا این تیم با تیم 2015 قابل مقایسه است؟ سن و تجربه آن تیم بالا بود. این تیم پر از جوان است. آن تیم با رده آخر 3 تا فاصله داشت و این تیم 8 رده. در ورزش هر موفقیتی همیشه با نقد همراه است. ما راضی هستیم و این را هم همه بدانند اگر این تیم سال دیگر با مونته‌نگرو و اسلونی بازی کند، حتما برنده از زمین بیرون می‌آید. این دوره ما شیلی را در بازی اول بردیم ولی پیروزی قبلی مقابل این تیم بعد از 5-4بازی به‌دست آمد.

  سیاوشی 37ساله برای آینده چه برنامه‌ای دارد؟
فعلا که با سپاهان در جام‌ باشگاه‌های آسیا بازی می‌کنم. هدف بعدی‌ام شاید برای همه عجیب باشد. شاید همین الان شما منتظرید که بگویم خداحافظی می‌کنم ولی من می‌خواهم در اروپا بازی کنم.

  واقعا؟ شاید نهایت هدف‌تان می‌توانست بازی در المپیک باشد؟
المپیک که امیدوارم سهمیه بگیریم. ولی الان هدفم اروپاست. دروازه‌بان‌های تیم‌های بزرگ تا 42سالگی بازی می‌کنند. می‌دانم همانطور که یک روز گفتم می‌خواهم در یک بازی جهانی بهترین بازیکن زمین شوم و همه خندیدند، امروز هم به این حرفم خیلی‌ها می‌‌خندند ولی من فصل آینده در یک تیم اروپایی بازی می‌کنم. خداحافظی زمانی اتفاق می‌افتد که توانی نداشته باشی ولی من در بازی اول 17سیو و در بازی آخر 15سیو داشتم، پس فعلا توانایی دارم. اگر جوانان هم منتظرند من کنار بروم و جایم را بگیرند، خیلی خوب است ولی باید تلاش کنند.

  پیشنهادی هم دارید؟
سال قبل از یک تیم فرانسوی پیشنهاد داشتم اما مبلغش کمتر از ایران بود و نرفتم. اگر سنم کم بود حتما قبول می‌کردم اما نهایت 4-3سال دیگر فرصت بازی دارم و باید به فکر آینده هم باشم.

باید گنده باشی!
سیاوشی به یک پیروزی در جهانی راضی نشده: «دوست داشتم در یکی از بازی‌ها بهترین بازیکن زمین شوم که در بازی با شیلی این اتفاق افتاد. در بازی‌های بعدی هم توانستم اعتماد مربی را جلب کنم و خوب ظاهر شوم. البته همه بازیکنان خوب بودند و خیلی زحمت کشیدند و من هم پشت سر آنها تا جایی که می‌توانستم ازشان حمایت کردم و الان از خودم راضی‌ام.»‌ دروازه‌بان تیم ملی بیشتر  از بازیکنان دیگر دیده شد و حتی سایت فدراسیون جهانی هم با او مصاحبه کرد. یک دلیل دیده شدن، بازی خوب مقابل شیلی بود و دلیل دیگر هیکل درشت سیاوشی: «در هندبال باید گنده باشی! بچه‌ها با بازیکنان بزرگ تنه‌به‌تنه شدند و دیدند که آنها چه هیکل‌هایی دارند. در ایران می‌گوییم بازیکن گوش‌زن باید یک‌متر و 90سانتی‌متر باشد اما در جهانی کوتاه‌ترین آنها این قد را داشتند. بازی‌های من هم بازتاب خوبی داشت.»‌