فئودور داستایفسکی
او همچنان به افکار خود ادامه داد: « اصلا به چه می‌خندند؟ آن‌قدر گستاخند که انگار بویی از احساس نبرده‌اند… بله، من از مدت‌ها پیش ظنین شده بودم که نسل جوان بی‌احساس است! باید به هر قیمتی شده بمانم و پایداری کنم!… حالا که همه‌شان دور یک میز جمع شده‌اند، می‌توانم شروع به حرف زدن کنم و از مسائل روز بگویم. هنوز هم می‌توانم آنها را مجذوب خود کنم! باید چه شیوه‌ای در پیش بگیرم؟ پاک سردرگم شده‌ام، کاملا سردرگم… و آنها دنبال چه هستند؟ آنها چه می‌خواهند؟ آن طرف دارند غش غش به چیزی می‌خندند… خدایا، نکند دارند به من می‌خندند؟! اما من واقعا چه می‌خواهم؟ برای چه اینجا هستم؟ چرا نمی‌روم؟ اینجا مانده‌ام که به چه چیزی برسم؟»
یک اتفاق مسخره
در همینه زمینه :
