خانم دلوی

ویرجینیا وولف

آدمی نبود که درباره‌ هیچ‌کس بگوید اینطور است یا آنطور است. سخت احساس جوانی می‌کرد و در عین حال پیری، مثل یک چاقو بود که چیزها را می‌برید و از میانشان می‌گذشت؛ در عین حال انگار بیرون بود و به داخل نگاه می‌کرد. همانطور که تاکسی‌ها را تماشا می‌کرد، همان حس دائمی را داشت که بیرون است؛ در جایی دور، نزدیک دریا و تنها. همیشه به‌نظرش می‌آمد که زندگی‌کردن، ولو برای یک روز، بسیار بسیار پرخطر است.