چهره روز
فوق‌العاده مزد به‌جای مزد منطقه‌ای
یک پای ثابت حواشی مذاکرات مزدی در سال‌های اخیر، بحث مزد منطقه‌ای است که کارفرمایان مطرح می‌کنند و با استناد به اینکه هزینه‌های زندگی و وضع عرضه و تقاضای نیروی کار در کل مناطق کشور یکسان نیست، استنباط می‌کنند که تعیین حداقل مزد برای کل کشور خطا بوده و می‌توان در بسیاری مناطق دستمزد کمتری برای نیروی کار تعیین کرد. البته فعلا زیرساخت‌ها و بانک اطلاعاتی مورد نیاز برای اجرای مزد منطقه‌ای وجود ندارد و اجرای این طرح منتفی است؛ اما با فرض مهیاشدن شرایط اجرا، طرف کارگری معتقد است که مزد منطقه‌ای نافی تعیین حداقل مزد کشوری نیست؛ زیرا حداقل مزد تعیین‌شده برای کارگران کشور در کمتر جایی قادر به جبران هزینه‌های معیشت خانوارهاست و در قالب مزد منطقه‌ای فقط می‌توان روی مزد دوم هر منطقه که مساوی یا بیشتر از حداقل مزد است، بحث کرد. در حقیقت، کسانی که مزد منطقه‌ای را دنبال می‌کنند بر این تصور هستند که چون در برخی مناطق هزینه‌ها کمتر است باید مزد کمتری بدهند درحالی‌که این کار اسمش مزد منطقه‌ای نیست و مزد منطقه‌ای فراتر از مزد حداقلی است. حمید نجف، کارشناس بازار کار براساس همین رویکرد می‌گوید: به‌جای آنکه رویکرد اجرای مزد منطقه‌ای در پیش گرفته شود، در مناطق محروم و بد آب‌وهوا یا شرایط سخت کار با اولویت به‌کارگیری نیروهای بومی، فوق‌العاده ویژه برای نیروهای کار درنظر گرفته شود، بدون آنکه به حقوق و دستمزد خدشه‌ای وارد شود. او پیشنهاد می‌کند: به‌جای تلاش برای منطقه‌ای‌کردن دستمزدها، در مناطق محروم و بد آب‌وهوا یا صنایعی که سختی کار دارند، فوق‌العاده ویژه برای نیروهای کار درنظر گرفته شود، بدون آنکه به حقوق و دستمزد خدشه‌ای وارد شود. به عقیده نجف، اولویت در جذب نیروی کار باید با کسانی باشد که در مناطق محروم مانده‌اند نه اینکه از تهران یا شهرهای دیگر نیرو گرفته شود.
