فدای این خاک و مردمش

جواد نصرتی

غلامرضا تختی، به‌خاطر این چهره خسته و زخم‌دیده در تاریخ ماندگار نشده است. هزاران کشتی‌گیر و ورزشکار دیگر بوده‌اند که نماینده ایران بوده و بدتر از این زخم خورده‌اند. اما در حافظه تاریخی ایران، تنها چند نام از آن همه اسم باقی‌مانده است که بدون‌شک، تختی پرآوازه‌ترین و پرتکرارترین آنهاست.
 امروز دقیقا 55سال از مرگ پرحاشیه تختی می‌گذرد، اما مردم همچنان هروقت می‌خواهند به‌خودشان یادآوری کنند چه‌کسی بدون قید و شرط با آنها بوده، بی‌اختیار نام تختی را به زبان می‌آورند.
تختی یکی از بهترین کشتی‌گیران تاریخ جهان است، بهترین ورزشکار المپیکی ایران در قرن پیش بود و در کشتی، چنان ماهر و مسلط‌ که به‌سختی، کسی مانندش پیدا می‌شود. اما حتی آنها که کشتی‌هایش را دیده‌اند هم از تختی چیزهای دیگری به یاد دارند، نه کشتی‌هایش را. تکلیف نسل‌های بعدی که معلوم است.
تختی همیشه هرجا مردم بودند، همانجا بود. همین او را جاودانه کرده است. مردم او را به‌خاطر چیزی فراتر از چند دوخم‌ تروتمیز و چند فتیله‌پیچ پشت‌سر هم دوست دارند. او کشتی‌‌گرفتن، مدال‌بردن‌ و هر چیز دیگری را فقط برای مردم می‌خواست و ‌او‌همیشه سمت مردم بود، حتی حالا که دیگر نیست.‌