شیرجه در دل ترس

سعیده مرادی

بر خلاف تصور برخی‌ها که گمان می‌کنند معلولیت مانع پیشرفت و موفقیت می‌شود، اما یکسری انسان‌ها با عملکرد خوب‌شان ثابت کرده‌اند که به‌معنای واقعی کلمه معلولیت، محدودیت نمی‌آورد و در عرصه‌های جهانی به خوبی درخشیده و افتخارآفرینی کرده‌اند. یکی از این افراد «شاهین ایزدیار» معروف به «پسر طلایی ایران»، عضو تیم‌ ملی شنای معلولان است که توانست در بازی‌های پاراآسیایی۲۰۱۸ جاکارتا ۶ مدال طلا و یک نقره کسب کند. او از ۹سالگی شنا را شروع کرده و از ۱۴سالگی به عضویت تیم ملی درآمده که حاصل آن کسب بیش از ۵۰مدال در عرصه‌های جهانی است. حالا ایزدیار نخستین و تنها فردی است که توانسته نماینده ایران در مسابقات پارالمپیک در رشته شنا باشد و به فینال مسابقات راه پیدا کند و هم‌اکنون تنها هدفش کسب رکوردهای بیشتر در مسابقات پارالمپیک است.
 از چه سنی و چطور وارد رشته شنا شدید؟ آیا از همان ابتدا به این رشته ورزشی علاقه داشتید؟
از ۷سالگی در رشته‌های مختلف ورزشی مانند ژیمناستیک و تکواندو کار می‌کردم اما به توصیه یکی از اقوام تشویق شدم که شنا را یاد بگیرم. من هم مانند تمام مردم برای آموزش دیدن در کلاس‌های عمومی ثبت‌نام کردم. در آن زمان علاقه چندانی به شنا نداشتم و به ‌اندازه‌ای از آب می‌ترسیدم که آموزش شنا برای من نزدیک به یک‌سال طول کشید، درصورتی که سایر افراد در عرض یک‌ماه یا حتی کمتر، حداقل شنا را یاد می‌گیرند. این ترس به‌ حدی بود که نمی‌خواستم وارد آب شوم، خیلی از جلسه‌ها لب استخر می‌نشستم، فقط گریه می‌کردم و برای آموزش نمی‌رفتم، اما در نهایت ادامه دادم و با اصرار و تشویق‌های پدر و مادرم شروع به تمرین کردم و با پشتکاری که داشتم پس از مدتی به این رشته علاقه پیدا کردم و بعد کاملا حرفه‌ای رشته شنا را ادامه دادم.
    چقدر طول کشید تا به شنا نگاه جدی‌تر داشته باشید و حرفه‌ای این رشته را دنبال کنید؟
5سال شنا کردم تا اینکه وارد تیم شهر کرج شدم. تا ۱۴سالگی با افراد عادی تمرین می‌کردم و در مسابقات کشوری که در استخر آزادی برگزار شد، در رده سنی 12سال توانستم رتبه هفتم ۲۰۰متر قورباغه را کسب کنم، در ۱۴سالگی با پاراشنا و پارالمپیک آشنا شدم و بعد به عضویت تیم‌ملی درآمدم. در سال۸۶ نخستین‌بار که در مسابقات کشوری پاراشنا در مشهد مقدس شرکت کردم، با کسب ۳مدال طلا، ستاره مسابقات شناخته شدم و ۳بار رکورد ملی را جابه‌جا کردم.
    اگر به گذشته برگردید دوباره شنا را انتخاب خواهید کرد؟
بله اگر به عقب برگردم دوباره شنا را انتخاب می‌کنم. سال‌هاست که ورزش حرفه‌ای انجام می‌دهم و به جز شنا به رشته دیگری فکر نمی‌کنم، عاشق شنا هستم و همیشه تلاش می‌کنم در هر رقابتی حتی در بازی خانوادگی برنده باشم.
    در این مسیر با چه سختی‌هایی مواجه بودید؟
زمانی که شنا را شروع کردم برای تمرین مشکل زیادی نداشتم اما برای انجام یکسری حرکات بدنسازی، اوایل چون اطلاعات کافی نداشتم اذیت می‌شدم و دچار مشکل بودم و سختی‌های زیادی را تحمل کردم، الان یکسری وسایل برای خودم طراحی کرده‌ام و تمام حرکات بدنسازی را انجام می‌دهم.
    این سختی‌ها از ادامه مسیر پشیمان‌تان نمی‌کرد؟
بعضی وقت‌ها در اثر فشار تمرینات از بدن درد خوابم نمی‌برد و به ذهنم این تصمیم خطور می‌کرد که ورزش را کنار بگذارم، با خود می‌گفتم ورزش کافی است و دیگر نمی‌توانم ادامه بدهم، حتی بعضی وقت‌ها به‌دلیل خستگی رکورد خوبی را در شنا ثبت نمی‌کردم و از ادامه مسیر ناامید می‌شدم اما با صحبتی که با پدر، مادرم و مربی‌ام انجام می‌دادم دوباره به ادامه مسیر در شنا امیدوار می‌شدم.
    از همراهی خانواده در این مسیر یاد کردید، آنها چه نقشی در موفقیت‌هایتان داشته‌اند؟
پدر و مادرم تأثیر زیادی در موفقیت من داشتند، به‌ویژه مادرم که خیلی حمایت می‌کرد. پدرم چون مشغول کار بود مادرم همیشه من را استخر می‌برد و می‌آورد.
    اولین مسابقه‌ای که شرکت کردید به یاد دارید؟
اولین مسابقه‌ شنا که شرکت کردم سال۲۰۰۹ در مسابقات جوانان آسیا در ژاپن بود که ۱۵سال داشتم و موفق به کسب یک طلا و 2نقره شدم. اصلا انتظار نداشتم بعد از اینکه تازه یک‌سال به عضویت تیم ملی درآمده بودم، مدال برون‌مرزی بگیرم. به‌عبارتی شروع کارم از این مسابقات بود.
    پس با چشیدن طعم شیرین مدال طلا به ادامه راه مصمم‌‌تر شدید؟
بعد از آن در سال۲۰۱۰ نخستین دوره بازی‌های پاراآسیایی در گوانگجو با ۲مدال طلا، یک‌نقره و ۳برنز مدال‌آورترین ورزشکار کاروان شناخته شدم. همچنین در مسابقات آیواز امارات برای نخستین‌بار سهمیه پارالمپیک لندن را کسب کردم که در تاریخ شنای ایران کسی نتوانسته بود در این رشته کسب سهمیه کند. در این مسابقات با یک‌دقیقه‌و۱۲ثانیه در ۱۰۰متر قورباغه توانستم به فینال پارالمپیک لندن راه پیدا کنم که در آن زمان به ‌گفته‌ کادر فنی افتخار بزرگی برای شنای معلولان بود. همچنین برای دومین‌بار و به‌عنوان تنها نماینده ایران در پارالمپیک ۲۰۱۶ریو، در 100متر قورباغه رتبه هشتم را کسب و به فینال راه پیدا کردم. در جاکارتا نیز با ۶مدال طلا و یک‌نقره از میان ۳۷۰۰ورزشکار شرکت‌کننده برترین ورزشکار آسیا شناخته شدم.
    همانطور که گفتید، شما در مسابقات «جاکارتا» موفق به کسب ۶ مدال شدید که افتخاری بزرگ برای کشور به‌حساب می‌آید. واکنش‌ها نسبت به این پیروزی بی‌سابقه چه بود؟
بعد از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا، دیدگاه وزارت ورزش و کمیته ملی پارالمپیک نسبت به شنا تغییر زیادی کرد و باعث شد تا حمایت‌ها نسبت به پاراشنا بیشتر شود. در کنار مسئولان، مردم هم به من لطف داشتند و از روی همین لطف، القاب زیادی ازجمله مایکل فلپس ایرانی، ارتش تک‌نفره و پسر طلایی را به من دادند که بار مسئولیت من را زیاد کردند. از میان اینها، ارتش تک‌نفره را خیلی دوست داشتم. جالب بود وقتی لقب مایکل فلپس ایرانی را به من دادند، کامنت‌ها را که می‌خواندم خیلی‌ها گفته بودند که خودمان شاهین داریم و شاهین برای خودش شاهین است و دلیل ندارد که لقب مایکل فلپس را به او بدهیم، اینها برای من افتخار است.
    حمایت‌ها از پاراشنا را چطور ارزیابی می‌کنید؟
از سال۲۰۱۰ تاکنون حمایت‌ها به شنای معلولان نسبت به گذشته خیلی بهتر شده، به‌طوری که در گذشته شنا اصلا اعزام برون‌مرزی نداشت اما الان به‌ویژه بعد از جاکارتا اعزام‌ها بیشتر شده و نگاه مسئولان نسبت به شنا تغییر پیدا کرده است. البته اگر دست‌اندرکاران یقین پیدا کنند که رشته‌ شنا بسیار مدال‌آور است و می‌تواند افتخارات زیادی را برای کشور به‌دست آورد، قطعا این حمایت‌ها بیشتر خواهد شد.
    چه توصیه‌ای برای جوانان دارید؟
همه جوانان باید در هر زمینه‌ای تلاش و پشتکار داشته باشند تا به موفقیت برسند. همچنین توصیه دیگرم به تمام کسانی که تفاوت اندام دارند، چه شدید و چه خفیف، این است که نباید گوشه خانه بنشینند و از نداشته‌ها صحبت کنند. آنها باید مسیرشان را پیدا کنند، البته حتما نباید همه ورزشکار شوند، یکی در رشته بازیگری و دیگری در موسیقی می‌تواند موفق باشد. رشته‌های مختلفی وجود دارد که معلولان می‌توانند کار کنند و مطمئن باشند راه‌های بهتری برای آنها باز می‌شود.
    خاطره‌ای از سال‌ها فعالیت ورزشی‌ دارید که در ذهن‌تان باقی مانده باشد؟
یکی ازتلخ‌ترین خاطره‌های ورزشی‌ام، به بازی‌های پاراآسیایی۲۰۱۴ اینچئون برمی‌گردد، بعد از موفقیتی که در گوانگجو کسب کرده بودم، ۴سال گذشته بود و ۲۱سال سن داشتم، انتظارات همه بالا بود و خودم هم توقع بالایی از خودم داشتم، همه مسابقات به در بسته می‌خورد و با بدشانسی مواجه شدم و در نهایت توانستم ۵مدال نقره و یک برنز بگیرم. در این بازی‌ها شناگری از چین بود که تمام مدال‌های طلا را آن سال گرفت، البته در پارالمپیک۲۰۱۶ ریو توانستم این شناگر را شکست دهم.
    علاقه‌مندی‌های فراتر از ورزش هم دارید؟
یکی از علایق من ساز زدن است، تنبک زدن را خیلی دوست داشتم ولی به‌دلیل معلولیتی که در دستم دارم به‌صورت حرفه‌ای نمی‌توانستم انجام دهم. یادگیری زبان انگلیسی را نیز دوست دارم و حتی چندبار سراغش رفتم اما با فشردگی تمریناتم، امکان ادامه آن وجود نداشت، البته الان یادگیری زبان خارجی را شروع کرده‌ام.
     بزرگ‌ترین آرزویتان چیست؟
تلاشم این است که در آینده تمام رکوردها را پشت سر بگذارم و هم مدال جهانی و هم پارالمپیک را کسب کنم، بنابراین هدف بعدی و بزرگ‌ترین آرزوی من قرار گرفتن روی سکوی پارالمپیک پاریس است.
    هم‌اکنون مشغول چه فعالیتی هستید؟
سخت مشغول تمرین هستم. فعلا هیچ مسابقه‌ای نداریم و تنها هدفم این است که با تمرین، بتوانم سال آینده رکوردهای قبلی را بشکنم و به موفقیت‌های بیشتر دست یابم.