بازگشت بهنگام

پیروزی ایران در برابر ولز سناریوی عجیبی داشت؛ از توپ‌هایی که سراسر 90دقیقه میل به ورود به دروازه نداشتند تا 2توپی که بالاخره در وقت‌های اضافی در کمال سلامت به مقصد مشخص رسیدند؛ یکی هم از دیگری زیباتر. از شوت راه دور روزبه چشمی که بگذریم، می‌رسیم به چیپ تماشایی رامین رضاییان. این بازیکن که در دیدار نخست در برابر انگلیس نیمکت‌نشین شده بود، در دیدار دوم مقابل ولز به ترکیب اصلی رسید و نمایشی استثنایی داشت. رضاییان در کل بازی خوب بود. او هم امور دفاعی محوله را به‌خوبی انجام داد و هم در فاز تهاجمی توانست اثرگذاری نسبتا قابل‌قبولی داشته باشد. نقطه اوج کار رضاییان اما بدون تردید به ثمر رساندن گل دوم بازی بود؛ گلی که پایان بازی را پیش از سوت داور اعلام کرد و کار را به پایان رساند. رضاییان این گل را روی پاس مهدی طارمی به ثمر رساند؛ دوست صمیمی و قدیمی‌‌اش که در پرسپولیس هم همکاری‌های خوبی با هم داشتند.
اگر کارلوس کی‌روش به تیم ملی ایران برنمی‌گشت، شاید اساسا از رامین رضاییان در جام‌جهانی خبری نمی‌بود. این بازیکن بعد از جام‌ملت‌‌های آسیا‌2015 دیگر به اردو دعوت نمی‌شد. تیم ایران بدون او راهی مرحله نهایی جام‌جهانی شد و چنانچه دراگان اسکوچیچ بر مسند خود باقی می‌ماند، رضاییان در فهرست نهایی این دوره از مسابقات هم قرار نمی‌گرفت. کی‌روش اما بلافاصله بعد از بازگشت به تیم ملی، استفاده دوباره از رضاییان را در دستور کار قرار داد. او حتی فورا از فدراسیون خواست پاسپورت رضاییان را برای حضور در اردوی اتریش بگیرد، هرچند تشریفات اداری مانع از حضور رامین در 2بازی دوستانه برابر اروگوئه و سنگال شد. نهایتا اما رضاییان در بازی با ولز برای کی‌روش به میدان رفت و کار خودش را هم به بهترین شکل ممکن انجام داد. حضور بهنگام او در دقایق پایانی بازی با ولز در محوطه جریمه، پایه‌گذار بهترین برد تیم ملی ایران در ادوار جام‌جهانی شد.