مارادونا، هنوز در محله‌اش زنده است
در آستانه جام جهانی، الجزیره به محله کودکی دیه‌گو مارادونا در حومه بوینس آیرس رفته و بر بخش‌های ناگفته‌ای از زندگی او نور انداخته است
دیه‌گو مارادونا، که از نظر بسیاری، بزرگ‌ترین فوتبالیستی است که تاریخ بشر به‌خود دیده، در یک محله کارگری به نام یا فیوریتو در حومه بوینس آیرس متولد شده و از همانجا به قله فوتبال دنیا رسید. و البته از نظر محلی‌ها، همچنان آنجا زندگی می‌کند.
همسایه‌ها به خوبی به یاد دارند که دیه‌گوی کوچک، در راه برگشت از مدرسه، با پرتقالی که در مدرسه به او داده بودند، روپایی می‌زد و کارهایی می‌کرد که جادو به‌نظر می‌رسید؛ کریستیان بوستوس 44ساله که تمام عمرش در فیوریتو زندگی کرده می‌گوید: «همه این داستان را می‌دانند، انگار که بخشی از تاریخ محله ماست.»
جادوی مارادونا در کودکی، توجه مربیان را جلب کرد و او از همین محله، و از خانه‌ای که با پدر، مادر و 5خواهر و برادرش در آن زندگی می‌کرد، به تیم‌های بزرگ‌تر رفت. اما از نظر بچه محل های مارادونا، او هرگز فیوریتو را ترک نکرده و حتی حالا که 2 سال درگذشته، همچنان روحش ، نامش و یادش در این محله جاری است.
در گوشه گوشه این محله، تصاویر و نقاشی‌هایی از مارادونا دیده می‌شود. بوستوس می‌گوید: «من فکر می‌کنم همه ما کمی مارادونا در وجودمان داریم.»
از آن زمان، این محله تغییر کرده؛ زمین فوتبالی که مارادونا در آن برای تغییر چهره فوتبال تمرین می‌کرد، حالا جایش را به چندین آپارتمان داده است. اما مدرسه‌اش، به یاد مارادونا، حفظ شده. یکی از کارمندان مدرسه می‌گوید: «خانواده آنها در این محله حسابی معروف بودند.» تیمی که مارادونا در آن فوتبال را شروع کرد، تیم محله فیوریتو بود که در ابتدا، خیلی کوچک و محلی بود.
یک همبازی قدیمی می‌گوید که از همان ابتدا، مارادونای 6-5 ساله با توپ دور مربی‌ها و هم‌تیمی‌هایش می‌رقصید و امان همه‌شان را بریده بود. این تیم حالا در سالروز تولد او، یک جشن در محله می‌گیرد که با حضور ستاره‌های موسیقی و دوستان و آشنایان مارادونا، رونق زیادی دارد. یک خیابان هم در این محله، به نام مارادونا تغییر نام داده است.
دلیل علاقه هم‌محلی‌ها به مارادونا، نه فقط جادوی او در زمین فوتبال، که روحیه‌اش بیرون از آن است. مارادونا، از نظر آنها، در مقابل امپریالیسم آمریکا ایستاد، اغنیای واتیکان را به چالش کشید و علیه فقیرشدن آرژانتینی‌ها موضع گرفت.
هم‌تیمی سابق او می‌گوید: «ما همچنان دلمان برای چیزهایی که می‌گفت تنگ است. هرگز ساکت نشد، و با وجود سختی‌های اعتیاد، برای ما عوض نشد، چون ما فقط یک مارادونا داریم.»خیلی چیزها اما از آن زمان عوض نشده است. هرچند برای بخشی از محله سیستم فاضلاب احداث شده، اما همچون قدیم‌ها، بخش بزرگی از فیوریتو، گرفتار فاضلاب است. و فقر هم همچنان در این محله می‌تازد. خانه مارادونا که سال گذشته از سوی دولت میراث تاریخی اعلام شد، به محلی برای ادای احترام به او تبدیل شده و هوادارانش، جلوی آن به یاد این اسطوره، گل و شمع و تصاویرش را می‌گذارند. برای ساکنان، توجه به این محله به‌خاطر مارادونا مایه غرور است اما آنها از این همه عکس یادگاری گرفتن، بدون اینکه هیچ تغییری در محله‌شان ایجاد شود، خسته شده‌اند. باستوس می‌گوید: «بارها به ما دروغ گفته‌اند. همین نشان می‌دهد که چرا ما در این محله علیه قدرت و چیزهایی مثل آن می‌جنگیم، درست مثل خود مارادونا.» مارادونا رفته است اما مردم در فیوریتو همچنان با او زندگی می‌کنند. نه فقط یاد او، که یادگاری‌ها و تصاویر متعدد او، هر روز و در هر گوشه محله، به مردم یادآوری می‌کند که مارادونا، بچه همین محله بوده است.
