ظهور و سقوط جیک لاموتا

گاو خشمگین (مارتین اسکورسیزی 1980) ظهور و سقوط جیک لاموتا وقتی در انتهای دهه ناامیدکننده 80 میلادی درباره بهترین‌های این دهه نظرسنجی به عمل آمد «گاو خشمگین» با اقتدار در صدر فهرست قرار گرفت. در دهه‌ای که سینما دچار نزول شدیدی شد و تعداد فیلم‌های درخشان و ماندگارش نسبت به دهه‌های قبل بسیار کمتر شده بوده، به شکلی طعنه‌آمیز فیلمی به عنوان بهترین اثر دهه رسید که در انتهای دهه70 (سال1979) ساخته شده و در 1980 روی پرده سینماها آمده بود. اسکورسیزی گاوخشمگین را در بدترین شرایط روحی کارگردانی کرد و حال و روزش بی‌شباهت به وضعیت کاراکتر اصلی فیلمش جیک لاموتا نبود. ساختن فیلمی درباره یک مشت‌زن، خیلی‌ها را یاد «راکی» (جان آویلدسون) می‌انداخت که موفقیت بی‌سابقه‌ای را کسب کرده بود و هالیوود در حال تولید قسمت‌های بعدی‌اش بود. اما گاو خشمگین قرار نبود فیلمی از جنس راکی باشد. برخلاف راکی که به مسیر زندگی یک مشت زن گمنام تا رسیدن به مقام قهرمانی جهان می‌پرداخت، گاو خشمگین بیشتر روایتگر سقوط بود. داستان زوال مردی که از بهترین مشت‌زن میان وزن جهان تا حد شومنی مفلوک سقوط می‌کند. رابرت دنیرو با چنان حضور قدرتمندی جیک لاموتا را بازآفرینی کرد که اعضای آکادمی اسکار نتوانستند نادیده‌اش بگیرند. هرچند فیلمبرداری سیاه و سفید و کارگردانی درخشان اسکورسیزی قافیه را به فیلم معمولی رابرت ردفورد باختند، تا در سالی که گاو خشمگین حضور داشت جوایز اصلی اسکار به فیلم «مردم معمولی» برسد. گاو خشمگین در گیشه هم شکست خورد ولی در انتهای دهه80 هیچ‌کس در انتخاب فیلم به عنوان بهترین اثر این دهه تردیدی نداشت.  سکانس برگزیده: جیک لاموتا (رابرت دنیرو) قهرمان فیلم گاو خشمگین در جایی از فیلم به نقل از شکسپیر می‌گوید: «آنقدر سقوط کرده‌ام که پایین‌تر از آن ممکن نیست.» نمود بارز این سقوط را فروپاشی خانواده لاموتا، جدا شدن همسرش ویکی (کیتی موریارتی) و قهر برادرش جویی (جو پش) دیده‌ایم و اوج سقوط قهرمان مبارزه آخرش با شوگر ری رابینسن (جانی بارنز) است. یک خودویرانگری کامل و به‌شدت اسکورسیزی‌وار. چنان که گویی لاموتا در حال انتقام گرفتن از خودش است. فیلمبرداری سیاه و سفید، سبک بصری خاص و نفسگیر اسکورسیزی و تدوین خیره‌کننده تلما شون میکر که برایش جایزه اسکار را به ارمغان آورد به سکانسی ویران‌کننده و به‌شدت تأثیرگذار انجامیده که در تاریخ سینما می‌ماند.