یکی از نیازهای واقعی و به حق انسان روابط با دیگران و رفیق داشتن است. انسان بدون دوست و همنشین از موهبت‌هایی مثل مهرورزی و داشتن همدم محروم است. در روایات هم بر لزوم دوستی توصیه‌هایی شده است.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: «ناتوان‌ترین مردم، کسی است که از به‌دست آوردن دوستانی، ناتوان باشد و ناتوان‌تر از او کسی است که دوستی را که به‌دست آورده، از دست بدهد.»
نهج‌البلاغه، حکمت 12
امیرالمؤمنین، حضرت علی(ع) فرمودند:«برترین دوست و برادر تو کسی است که در کار خیر سبقت گیرد و تو را هم به‌سوی خیر بکشاند و تو را به نیکی فراخواند و یاری کند.»
میزان‌الحکمه، ج1، ص57
امام باقر(ع) تصریح می‌کنند:«با 4 شخص معاشرت و دوستی نکن؛ احمق، بخیل، ترسو و دروغگو. زیرا شخص احمق می‌خواهد به تو سود رساند ولی صدمه می‌زند و آدم بخیل و تنگ‌نظر از تو می‌گیرد اما به تو پس نمی‌دهد و ترسو از تو و پدر و مادرش فرار می‌کند و دروغگو اگر راست بگوید کسی باور نمی‌کند.»
خصال شیخ‌صدوق، ج1، ص244
امام صادق علیه‌السلام، 2 معیار مهم برای دوستی ارائه می‌دهند: 2 خصلت است که هر کس داشته باشد خوب است و اگر در کسی نباشند دور شو. امام فرمودند: نماز در وقت خودش و مواظبت بر آن و نیکی کردن به برادران دینی در سختی و راحتی.
اصول کافی، ج2، ص672
دوست و همراه خوب
در همینه زمینه :
