10سال پیش آرزوی امروزم را داشتم
نازنین ملایی که برای اولین‌بار به فینال B مسابقات جهانی رسیده کماکان از نداشتن امکانات گله دارد
یازدهمی در بازیهای المپیک و هشتمی در مسابقات قهرمانی جهان، 2نتیجه مهمی است که نازنین ملایی به فاصله یک‌سال به‌دست آورده است و این روند نوید روزهای بهتری را برای او و قایقرانی ایران می‌دهد. ملایی که در المپیک توکیو بهترین نتیجه تاریخ را برای قایقرانان روئینگ ایران گرفت، هفته پیش در مسابقات جهانی که در چک برگزار شد، برای اولین‌بار فینال B مسابقات جهانی را تجربه کرد. ملایی و هم تیمی‌هایش مشکل مهمی دارند؛ پیست استاندارد. ملایی می‌گوید تا 1700متر نفر اول بود اما بعد از آن به‌خاطر تمرین نداشتن در پیست استاندارد نمی‌دانست باید چه کار کند.
در ورزش به‌خصوص در ورزش زنان ایران کم پیش می‌آید یک نتیجه خوب تکرار شود. بعد از بازیهای المپیک چه اتفاقی افتاد که توانستید در جهانی هم نتیجه بگیرید؟
مهم‌ترین کاری که می‌شد انجام داد، این بود که با مربی‌ام طوری برنامه‌ریزی کنیم که روند رو به رشد داشته باشم. اینکه یک ورزشکار بتواند سطح آمادگی‌اش را حفظ کند و دوباره به موفقیت برسد، خیلی سخت‌تر از این است که برای اولین‌بار نتیجه‌ای را بگیرد. قبل از اینکه به مسابقات قهرمانی جهان بروم، برنامه ما این بود که به فینال B مسابقات برسم ولی هدف‌گذاری اصلی‌ام این بود که رنکینگ المپیکی‌ام را در مسابقات جهانی ارتقاء بدهم و این اتفاق افتاد. حضور ما در مسابقات و نتیجه‌ای که گرفتیم حتی خارجی‌ها را سورپرایز کرد.
در المپیک در سنگین‌وزن مسابقه دادید و در جهانی در سبک وزن. المپیک سخت‌تر بود یا جهانی، آن هم در وزن متفاوت؟
من سبک‌وزن هستم و زمانی که در المپیک در سنگین‌وزن مسابقه دادم، کلی سروصدا کرد. آنجا رقابت با رقبای سنگین‌وزن سخت بود ولی در جهانی که در وزن خودم مسابقه دادم راحت بودم. اما جهانی سخت‌تر از المپیک است. در المپیک نفرات از قاره‌های مختلف انتخاب می‌شوند و بعضی از کشورها که نفرات بهتری دارند، نمی‌توانند در مسابقات حضور داشته باشند اما جهانی محدودیت ندارد و همه کشورها هستند. مثلا در همین بازیهای توکیو تک‌نفره، ژاپن در مسابقات گزینشی طلا گرفت و من نقره اما چون ژاپن می‌خواست با تیم 2نفره‌اش در المپیک شرکت کند، تک نفره‌اش را نیاورد.
پس رسیدن از یازدهمی المپیک به هشتمی جهان در رقابت سخت‌تر خیلی باید باارزش‌تر باشد.
دقیقا همینطور است. بابت این اتفاق خیلی خوشحالم.
مسئولان ورزش هم اهمیت کار شما را درک کرده‌اند؟
تازه به ایران آمده‌ام. پیام‌های تبریک رسید ولی آنطور که باید تبریک می‌گفتند، نگفتند.
بعد از 8سال ایران در مسابقات قهرمانی جهان نماینده داشت. چرا در این سال‌ها تیم اعزام نشده بود؟
نظر مسئولان وزارت ورزش و فدراسیون این بود که اگر امکان گرفتن مدال و نتیجه خوب هست، تیم اعزام شود. به‌خاطر اینکه هزینه‌های اعزام بالا بود، ترجیح می‌دادند کسی در مسابقات شرکت نکند اما بعد از اینکه در بازیهای المپیک توکیو ثابت کردیم که می‌توانیم نتایج خوبی بگیریم، اجازه دادند به مسابقات جهانی برویم. با کاری که در این مسابقات کردیم، امیدواریم که برای مسابقات بعدی سخت نگیرند.
گفتید از نتایجی که قایقرانان ایران گرفتند، خارجی‌ها سورپرایز شدند. چه واکنشی داشتند؟
گزارشگران مسابقات در مدتی که مسابقه می‌دادیم، دائم اسم ایران را تکرار می‌کردند. می‌گفتند که قایقرانان ایران هم به سطح جهانی رسیده‌اند و رقیب نفرات اول این رشته هستند و از دوره‌های بعد باید روی این رقیب هم حساب کرد. آنها می‌گفتند پیش از این چین تنها کشور آسیایی بود که در سطح جهانی مدعی بود ولی ایران هم به جمع مدعیان اضافه شده، اینکه پیشرفت ایران از بازیهای المپیک توکیو استارت خورده و ادامه دارد. می‌گفتند که از این پیشرفت شگفت‌زده هستند.
غیر از شما ایران 2نماینده دیگر در این مسابقات داشت، آنها چطور کار کردند؟
خوب بودند. امیرحسین محمودی برای نخستین بار بود که در این سطح مسابقه می‌داد. او 6سال پیش در رده جوانان در مسابقات جهانی شرکت کرده بود و بعد از آن هیچ مسابقه‌ای در رده بزرگسالان نداشت. با این حال توانست نفر چهاردهم شود. قبل از این فقط محسن شادی توانسته بود نفر پنجم جهان شود. مهسا جاور هم با توجه به اینکه بعد از 2سال به ورزش برگشته بود، خوب کار کرد و توانست چند رقیب آسیایی را بگیرد.
خود شما تجربه جهانی داشتید؟
سال 2011در قایق 4نفره مسابقه داده بودیم. یک‌بار هم در مسابقه زیر23سال شرکت کرده بودیم. این مسابقه خیلی متفاوت از مسابقات قبلی بود. آن سال‌ها آرزو می‌کردم به این جایی که امروز هستم، برسم که رسیدم.
اگر پیست داشتیم
مشکل این رشته نداشتن پیست استاندارداست و همچنان این مشکل پابرجاست.
بله پیست استاندارد نداریم. با مسئولان کمیته ملی المپیک و رئیس فدراسیون صحبت کرده‌ایم تا حداقل بتوانیم در اردوهای برون‌مرزی در پیست مسافت بلند تمرین کنیم. در مسابقات جهانی ما تا مسافت 1500متر با نفرات اول و دوم رقابت نزدیکی داشتیم. خود من تا 1700متر نفر اول بودم اما به‌دلیل اینکه پیست 2کیلومتر نداریم، بعد از این مسافت نمی‌دانیم چطور باید عمل کنیم. فی‌البداهه تصمیم می‌گیریم و عمل می‌کنیم. کشورهای دیگر بیشتر از 100 بار در این پیست تمرین می‌کنند و مسابقه می‌دهند ولی ما مسابقه به مسابقه در پیست استاندارد پارو می‌زنیم.
ساخت این پیست در ایران امکان‌پذیر نیست؟
13سال است که می‌‌گوییم پیست می‌خواهیم و هر بار مسئولان در حد «انجام می‌شود»، «پیست می‌سازیم» قول می‌دهند ولی اتفاقی نمی‌افتد.
چه مدت باید دراردوی خارجی باشید تا نبود پیست در ایران جبران شود؟
حداقل باید 2ماه اردوی خارجی داشته باشیم. در مقایسه با کشورهای دیگر این مدت ناچیز است اما به همین ناچیز هم قانع هستیم. در مسابقات جهانی آمریکا، کانادا، آلمان و انگلیس را که مهد این رشته است، گرفتم، آنها همه نوع امکانات دارند و ما یک پیست هم نداریم. اگر کمی از امکانات آنها را ما داشتیم، چه کارهایی می‌توانستیم انجام بدهیم که الان نمی‌توانیم.
