کمی بیم کلی امید

تیم ملی کشورمان اردوی مهم اتریش را با یک پیروزی برابر اروگوئه و یک تساوی مقابل سنگال به پایان رساند تا به‌زودی مهیای حضور در جام‌جهانی فوتبال شود. این دو بازی از چند جهت حائز اهمیت زیادی بودند؛ یکی اینکه 2رقیب ایران واقعا کیفیت بالایی داشتند و دیگر اینکه این واپسین مسابقات دوستانه قابل توجه تیم ملی پیش از جام‌جهانی به شمار می‌آمد و مهم بود که بتوانیم از این دیدارها برداشت حداکثری داشته باشیم.

  چرا امیدوار شدیم؟
احتمالا شما هم موافقید که در این اردو، کفه امید به کفه بیم می‌چربید. در 2نمایش ایران برابر اروگوئه و سنگال نقاط روشن بیش از نقاط تاریک به چشم می‌آمد. واضح است که بخشی از بدنه تیم ملی برابر کارلوس کی‌روش فرمانبرداری بیشتری دارد و خودش را کاملا در اختیار این مربی قرار می‌دهد. این بخش از بازیکنان انرژی زیادی در 2بازی تدارکاتی اخیر گذاشتند و به‌طور کلی هم نظم و هماهنگی بیشتری در تیم به چشم می‌خورد. به علاوه تنها دریافت یک گل برابر یکی از بهترین تیم‌های آمریکای جنوبی و نیز قهرمان آفریقا اتفاق قابل‌قبولی است؛ حالا با هر کیفیتی که این نتایج رقم خورده باشد. وقتی ظرف 4روز با یاران لوئیس سوارس و سادیو مانه مواجه می‌شوید و کلا یک گل می‌خورید، یعنی ساختار دفاعی تا حدود زیادی نمره قبولی گرفته است؛ مخصوصا که می‌دانیم این نخستین تجارب کارلوس کی‌روش در بازگشت روی نیمکت تیم ملی بود و نیز او در 2دیدار انجام شده، تغییرات زیادی در ترکیب تیمش ایجاد کرد. دیگر نکته امیدوارکننده تیم کی‌روش اما حملات زهردار بازیکنان بود. اگرچه ما طبق معمول کمتر توپ را در اختیار داشتیم و به‌ندرت حمله می‌کردیم، اما همان معدود هجوم‌های‌‌مان واقعا خطرناک بود و ازجمله دیدیم که تنها ضربه داخل چارچوب بازی با سنگال به گل تبدیل شد. مجموعه این موارد نشان می‌دهد درصورت حفظ انسجام دفاعی و جلوگیری از باز‌شدن دروازه تیم ملی، بازیکنان ایران توانایی آن را دارند که روی حملات دروازه هر حریفی را به خطر بیندازند و نتایج غیرمنتظره بگیرند.

  چرا ترسیدیم؟
مفید و مختصرش این است که قرار نیست تیم ملی کشورمان همیشه همین‌قدر خوش‌اقبال باشد. چه در بازی با اروگوئه و چه مقابل سنگال، تیم‌های رقیب فرصت‌های زیادی را برای گلزنی از دست دادند؛ موقعیت‌هایی که شاید گل‌شدن یک‌سوم آنها هم می‌توانست شکست‌های سنگین برای تیم کشورمان به همراه بیاورد. این درست که اگر گل بخوریم مثل دیدار با سنگال مدل فوتبال‌مان عوض می‌شود، اما این جلو‌کشیدن هم ممکن است اتفاقات بازی با بوسنی، عراق یا ژاپن را تکرار کند. یک مدل از دفاع‌کردن وجود دارد که شما در آن موقعیت‌های کمی به تیم حریف می‌دهید و این قابل هضم است، اما مدل دوم همانی است که در اردوی اتریش دیدیم؛ جایی که در بازی اول علیرضا بیرانوند و امیر عابدزاده چندین موقعیت گل را دفع کردند و در بازی دوم علاوه بر درخشش حسین حسینی، مدافعان ما هم چند توپ را از روی خط دروازه بیرون کشیدند. قابل درک است که کی‌‌روش تازه برگشته و تیمش در حساس‌ترین نقاط آزمون و خطاهای زیادی دارد، اما «فوتبال» به هیچ تیمی تضمین نداده که 10موقعیت حریف گل نشود و تنها فرصت شما به ثمر بنشیند. امیدواریم در جام‌جهانی بازی کم‌اشتباه‌تری از فوتبالیست‌های تیم ملی ببینیم.