رسم خداحافظی

جمشید حمیدی، کارشناس والیبال

والاس دسوزا‌ با انتشار نوشته‌ای در صفحه اینستاگرامش از تیم ملی برزیل خداحافظی کرد. متن خداحافظی او را بخوانید: «المپیک2024 پاریس 37ساله می‌شوم و خیلی اتفاقات ممکن است تا آن زمان بیفتد. بازیکنان قدرتمندی در پست من حضور دارند و تیم ملی برزیل، دیگر به من نیاز نخواهد داشت. از این به بعد جلوی تلویزیون می‌نشینم و هم‌تیمی‌هایم را تشویق می‌کنم.» چه ادبیات قشنگی، عاری از هرگونه عقده و سرشار از احترام به آیندگان... چندی پیش هم خوان تورینا با واژه‌هایی مشابه دسوزا از تیم ملی ایتالیا خداحافظی کرد، با ذکر اینکه دلش برای تیم ملی تنگ می‌شود اما می‌داند جوانان خوبی پشت سر او ایستاده‌اند. کاش بازیکنان ما رسم خداحافظی‌کردن را از این بزرگان یاد بگیرند.

200چوق بالاتر از نیمیر؟
ندیم، سرمربی تیم ملی ترکیه که هدایت یکی از تیم‌های باشگاهی این کشور را هم به‌عهده دارد، در لیگ ملت‌ها با یکی از ستارگان جدید تیم ایران وارد مذاکره شد ولی واکنش عجیب این بازیکن  ندیم را فراری داد. حرف بازیکن ایران این بود: «نیمیر عبدالعزیز هر چقدر می‌گیرد، من 200هزار دلار بیشتر می‌خواهم.» غرور و خودبزرگ‌بینی، آفت ورزشکاران است. یا رفتارهای حرفه‌ای را از سوپراستارهای این رشته یاد بگیرید یا حداقل مشاوران عاقلی داشته باشید تا به بیراهه نروید. بازیکنان جوان ما اول باید دنبال رشد باشند و بعد به فکر اندوختن پول وگرنه قطر و امارات پول کلانی به هر بازیکن ایرانی می‌دهند ولی انگیزه‌شان را می‌کشند.

لیگ برتر و داستانی دیگر
لیگ برتر والیبال یکی دو سال گذشته به‌خاطر کرونا  متمرکز برگزار شد ولی امسال تیم‌ها میزبان هستند و  داشتن کفپوش استاندارد شرط میزبانی. هراز آمل، شهرداری گنبد، مس رفسنجان، فولاد سیرجان، راهیاب ملوان و هورسان تا زمان خرید کفپوش باید در تهران، یزد و ارومیه بازی کنند. داشتن کفپوش و ویدئوچک برای باشگاه‌هایی که سالانه 10، 20میلیارد هزینه‌ می‌کنند، هزینه ای ندارد. تا زمان خرید کفپوش تماشاگران که سرمایه اصلی هر تیم و لیگی هستند، از پای تلویزیون بازی‌های تیمشان را می‌ببینند.  باید دید فدراسیون می‌تواند سر حق پخش با شبکه‌های تلویزیونی به توافق برسد تا باشگاه‌ها بیشتر از این ضرر نکنند.