استونر

جان ویلیامز

در کتابخانه دانشگاه در میان قفسه‌های هزارها کتاب می‌گشت و بوی چرم، پارچه نم‌کشیده، و صفحه‌های خشک و شکننده را فرومی‌کشید گویی بخوری نادر را بو می‌کند. گاهی می‌ایستاد، کتابی را از قفسه‌ای برمی‌داشت و لحظه‌ای آن را در دست‌های بزرگ خود نگه می‌داشت  که از حسِ هنوز ناآشنای شیرازه، جلد و ورق‌های انعطاف‌پذیر کتاب دچار لرزشی خفیف می‌شد. سپس کتاب را ورق می‌زد و قطعه‌ای را اینجا و آنجا می‌خواند. با احتیاط ورق می‌زد مبادا انگشتان ناشی‌اش برگ‌های کتابی را که جان می‌کندند تا کشفش کنند، بدرند و نابود کنند.