در ستایش سادگی

سیداحمد بطحایی - داستان‌نویس

آدم‌ها در عـین ایــنـکه در تب و تاب چیزهای پیچیده هستند و با جزئیات زیاد - و البته بیهوده - مست می‌شوند، لذت درک سادگی را می‌فهمند. علقه و وابستگی‌شان به خطوط ساده، رنگ‌های کم‌کنتراست و طرح‌هایی آرام و بسیط است. اصلا کم پیش می‌آید پدیده‌ای با پیچیدگی زیباتر شود. یک دو بیتی 17 کلمه‌ای، که ساختاری ساده و مشخص دارد، ممکن است به اندازه قصیده‌ای چند صفحه‌ای ما را متاثر کند و لذتی حتی بیشتر و باقی‌تر برایمان داشته باشد. یا یک روایت چند خطی می‌تواند انحنای زندگی مان را بیشتر مایل کند تا رمانی چند صد صفحه‌ای. حتی یک ملودی ساده ریز مضرابی شاید خنجه و زخمه‌ای به جان آدم بیندازد که با یک سمفونی محزونِ چند موومانی هم آن تاثر ایجاد نشود. سادگی سهل ممتنع است، به ظاهر سهل و بی‌موونه است و در واقع سخت و پرهزینه، دوردست و دیریاب.
یکی از چیزهایی که حسین بن علی(ع) را جذاب‌تر می‌کند، همین سادگی‌است. که غل وغش ندارد، پیچیده و سخت‌فهم نیست. نه خودش، نه فرزندان و دوستانش، و نه حتی فلسفه و آرمانش. یک بساطت ارجمند که از هر کم‌مایگی و بی‌قدری به دور است. اینقدر روشن و مشخص که هر کسی از هر گوشه عالم با هر رنگ و نژاد و زبان و دینی او را می‌فهمد، می‌تواند عاشقش شود، با شنیدن روایتش، تأثیری پاک و زکی برایش ایجاد شود، یک روشنایی بی‌حد، یک شفافیت محض.