سفر آخر امیدوار

سارا کریمان - روزنامه‌نگار

کالسکه خانه عمارت رشک بهشت کماکان تنها موزه جهانگردی ایران است. صد و اندی سال پیش مردی دنیا دیده که دلباخته پدیده جدیدی به نام دوربین عکاسی شده بود خانه‌ای بر بلندای شمیران ساخت که منظری فراخ‌تر از جهان‌نمای ناصری داشت. درگاه ورودی به قصر علی‌خان والی، عمارتی رفیع برای انتظار و استراحتگاه سورچیان بود. می‌توان تصور کرد این جماعت که زندگی‌شان در راه و بیراه می‌گذشت، چه نقل‌‌ها و خاطراتی از سفرها برای هم‌عنان خود آب و تاب می‌دادند. قصر والی دست به‌دست تاریخ شد و بر رشک بهشت افزودند و کاستند اما دروازه و عمارت ورودی پایدار ماند تا روایتگران سفر، قصه‌های دور و درازتری را در قاب موزه‌ای ببندند. اندیشه ایجاد یک موزه جهانگردی بر پایه آثار ملل و عکس‌های جهانگردان نامدار دوران معاصر، باب قصه‌گویی را در دروازه قصر والی عکاس گشود. 2دهه از افتتاح موزه برادران امیدوار در اینجا می‌گذرد. عیسی و عبدالله امیدوار در دهه 30خورشیدی راهی سفر به دور دنیا شدند. در مدت10 سال به شرق و غرب راندند و خرج سفر را از عکاسی و مقاله درآوردند. از مقامات عالیرتبه کشورهای مترقی تا ریش سفیدان قبایل بدوی آنان را گرامی داشتند. حاصل یک دهه سفر مجموعه‌ای از ابزار و وسایل و حیوانات خشک شده سرزمین‌های دوردست بود و گنجینه‌ای از عکس و فیلم. در پایان سفر عیسی آهنگ وطن کرد و عبدالله پابند عشق، ساکن کشور شیلی شد. در این 2دهه که از افتتاح موزه برادران امیدوار در تپه علی‌خان کاخ سعدآباد می‌گذرد، عاشقان سفر، اینجا را نقطه وصل امید می‌دانند. امروز چشم حسرت به بدرقه آخرین سفر عبدالله امیدوار می‌دوزد و دعای سلامتی و طول عمر بر عیسی می‌خواند. برادران امیدوار دانستن و آموختن را سعادت می‌دانستند. با کمترین امکانات، خود را به حوادث سپردند تا اسرار جهان را منتشر کنند.