تقویم / سالمرگ/فرزند سماع حضور

وقتی با دست‌های کوچکش در کنار سنتور پدر ضرب می‌گرفت، هنوز نمی‌توانست تنبک را در بغل بگیرد و آن را روی بالش می‌گذاشت؛ حبیب سماعی آن زمان 4سال بیشتر نداشت. پدرش «سماع حضور» از معروف‌ترین موسیقی‌دان‌های دوره ناصرالدین شاه بود و از بین فرزندانش تنها حبیب را برای جانشینی خود انتخاب کرد. او نواختن سنتور را هم در همان دوران کودکی به فرزندش یاد داد، طوری که‌ساز حبیب در 12سالگی کاملا شنیدنی و مورد تحسین استادان فن بود. در آن زمان او ‌ساز خود را با استادان معروف زمان کوک می‌کرد و می‌نواخت که مایه شگفتی بود. حبیب در مدرسه موسیقی تحصیل کرد، اما هیچ‌گاه برای ثبت آهنگ‌های خود از نت استفاده نکرد. «سماع حضور» در اواخر عمر خود با خانواده به مشهد رفت و طولی نکشید که سنتورنوازی حبیب در مشهد شهرت پیدا کرد. مدتی بعد لباس نظام علاقه او را به‌خود جلب کرد و به خدمت ارتش درآمد. او پس از بازگشت به تهران با راهنمایی ابوالحسن صبا که از دوستان نزدیک او بود کلاس سنتوری را افتتاح کرد که البته چندان مورد توجه قرار نگرفت. شیوه تدریس او برای هر کسی قابل تحمل نبود و شاگردی می‌توانست از او بهره ببرد که حوصله زیادی به خرج می‌داد. از شاگردان مورد علاقه حبیب می‌توان به نورعلی برومند، مرتضی عبدالرسولی و قباد ظفر اشاره کرد. وقتی که مرکز پخش فرستنده تهران به‌کار افتاد، حبیب جزو نخستین نوازنده‌هایی بود که در رادیو شروع به نوازندگی کرد و از آن به بعد چهره‌ای شناخته شده به‌حساب می‌آمد. حبیب سماعی مردی بود با ذوق و هنردوست. سنتور او مجموعه‌ای از استعداد، لطف و ذوق، مهارت، تبحر و زیبایی بود. در قبرستان ظهیرالدوله که قدم می‌زنی، در میان سنگ نوشته‌ها نام او را هم می‌بینی که سال‌هاست در آرامش ابدی فرو رفته است.