5نکته کلیدی از شب باشکوه

بهروز رسایلی| دوشنبه‌شب ورزشگاه آزادی شب پرهیجان و باشکوهی را تجربه کرد. پرسپولیس در آخرین دقیقه بازی دو بر یک الجزیره امارات را برد و به شکلی دراماتیک به دور بعد صعود کرد. از این بازی اما نکات زیادی به‌جا مانده که مرور برخی از آنها می‌تواند خالی از لطف نباشد.
    پرسپولیس برد و صعود کرد و در این شرایط هیچ‌چیز برای سرخپوشان مهم‌تر از این نبود. با این حال تیفوسی‌ترین پرسپولیسی‌ها هم می‌دانند که حال تیم‌شان خوب نیست. قهرمان ایران اگر می‌خواهد در آسیا هم دستش به جایی بند باشد، باید دوباره خودش را پیدا کند. بعید است این تیم با چنین نمایش‌هایی بتواند طلسم قهرمانی در آسیا را بشکند. به‌خصوص اگر پنجره نقل‌وانتقالاتی پرسپولیس باز نشود، سرخپوشان به طور جدی مشکل خواهند داشت. قبل از آن پنجره اما، این پنجره ذهن برانکو است که باید به‌سمت ایده‌های نو و جسورانه باز شود. کدام عقل سلیمی 90دقیقه بازی با دو هافبک دفاعی را مقابل تیمی تایید می‌کند که 11نفری در حال دفاع است و فقط زیر توپ می‌زند؟ پرسپولیس کار این الجزیره را باید در همان ابوظبی تمام می‌کرد، اما جسارت گمشده برانکو کار را به ثانیه‌های پایانی بازی تهران کشاند. حقیقتا که برانکوی دو سال پیشم آرزوست؛ کاش او این یک ماه را قشنگ استراحت کند و با روحیه و افکار شاداب‌تری به تهران برگردد.
    «عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو»؛ بر همین اساس حالا که از برانکو انتقاد کردیم، باید به یکی از بزرگترین محاسن او یعنی اهمیت دادن به سلامتی و آینده حرفه‌ای بازیکنان هم اشاره کنیم. در حالی که وینفرد شفر در بازی رفت استقلال و ذوب‌آهن بیش از یک نیمه به امید ابراهیمی مصدوم فشار وارد کرد و حضور او در جام‌جهانی را به خطر انداخت، برانکو مقابل الجزیره قید استفاده از کامیابی‌نیا را زد؛ آن هم در حالی که کمال با رفع مصدومیت آماده شده بود و در تمرینات گروهی هم شرکت داشت. این اولین‌بار نیست که چنین حرکتی از برانکو دیده می‌شود. او سلامتی و حرفه بازیکنانش را که تنها منبع درآمد آنهاست، فدای منافع آنی خودش نمی‌‎کند و اتخاذ چنین تصمیماتی یک قلب بزرگ می‌خواهد.
    در آستانه جام‌جهانی، این بازی بار دیگر به نگرانی‌های عمیق درمورد حضور بیرانوند در ترکیب اصلی تیم‌ملی ایران دامن زد. به جرات می‌توان گفت خود رومارینهو هم بعد از شلیک آن ضربه آرام، انتظار تبدیل شدن توپ حتی به یک خطر جدی را هم نداشت، اما بیرانوند سخاوتمندانه یک گل تقدیم ستاره الجزیره کرد تا پرسپولیس در آستانه حذف از لیگ قهرمانان آسیا قرار بگیرد. بیرانوند حالا طی دو بازی 4گل از تیم هفتم لیگ امارات خورده و قبلش هم 3گل از السد و 6گل از الهلال دریافت کرده بود. همه اینها در حالی است که هواداران فوتبال برای به یاد آوردن آخرین مهار موفق و کلیدی بیرانوند خیلی باید به مغزشان فشار بیاورند. این یک دغدغه ملی است، نه نگرانی رنگی؛ شوخی نیست، این تیم باید در گروه مرگ جام‌جهانی به‌میدان برود. آیا واقعا بیرانوند برای چنین ماموریت مهمی آماده است؟ بد نیست گل اخیر ایسکو به سلتاویگو را ببینید و کات توپ را با ضربه آرام و بی‌خاصیت رومارینهو مقایسه کنید.
    صادق محرمی از استعدادهای جوان پرسپولیس بود که در ماه‌های گذشته دوباره اوج گرفت. با این حال به‌نظر می‌رسد شایعاتی که این اواخر درمورد جدایی او از پرسپولیس مطرح شد، عمیقا تمرکز این بازیکن را به هم ریخت. صادق در هیچ‌کدام از دو بازی رفت و برگشت با الجزیره خوب نبود. جای تعجب دارد که محرمی بعد از دو سال بازی در این سطح، هنوز در ساده‌ترین سانترهای درجا هم مشکل دارد و توپ را با ارتفاع کم به اولین مدافع حریف می‌کوبد. دوشنبه‌شب پرونده دو فصل حضور صادق در پرسپولیس فقط با ارسال یک پاس گل توسط این بازیکن بسته شد که آمار وحشتناکی است. این روزها محرمی جوان را در حالی با مهدوی‌کیا مقایسه می‌کنند که مهدی در سن او آتش‌بازی‌هایش را در پرسپولیس تکمیل کرده بود، یک داربی را به نام خودش سند زده بود و به ستاره بوخوم تبدیل شده بود. کاش در این مقایسه‌ها و لقب‌بخشی‌ها کمی سختگیرتر باشیم.
    هواداران پرسپولیس به‌خاطر کمیت حضورشان در ورزشگاه آزادی نمره قبولی می‌گیرند، اما به‌خاطر کیفیت حضورشان سزاوار نکوهش هستند. واقعا این چه تماشاگری است که فقط موقع جلو افتادن تیمش بالا و پایین می‌پرد، موج مکزیکی می‌رود و تشویق ایسلندی می‌کند، اما وقتی کار گره می‌خورد مثل سنگ سر جایش خشک می‌شود و صدا از او در نمی‌آید؟ پرسپولیس دقیقه70 گل خورده و 20دقیقه وقت دارد که فقط با زدن یک گل از این مرحله صعود کند، اما آن همه جمعیت که به قول قدیمی‌ها اگر دسته‌جمعی فوت کنند توپ توی دروازه می‌رود، زانوی غم بغل گرفته‌اند و فقط تماشا می‌کنند. اگر جلال آن گل را نمی‌زد و پرسپولیس حذف می‌شد، هوادار هم به اندازه بیرانوند مقصر بود؛ همان هواداری که هنر وارونه‌اش تشویق مسلمان نیمکت‌نشین و افزایش فشار کاذب روی کادرفنی و بازیکنان فیکس تیم است. راستی شما می‌دانید بوقچی‌های گردن‌کلفت و معرکه‌بگیر چرا درست در چنین لحظاتی که استثنائا حضورشان لازم است، غیب می‌شوند و نمی‌توانند سکوها را مدیریت کنند؟