فیلمم را مجانی به تلویزیون می‌دهم

ساخت فیلم‌های دنباله ‎دار در هالیوود امری رایج و معمولا سودآور است. در سینمای ما هم برخی فیلم‌ها به‌دنباله دوم یا سوم رسیده و از امتیازهای اقتصادی این نوع فیلم‌ها بهره‌ برده‌اند. سال گذشته، قسمت سوم «گشت ارشاد» ساخته سعید سهیلی روی پرده رفت و با فروشی بیش از 42میلیارد تومان به دومین فیلم پرفروش سینمای ایران بدل شد. یکی از تازه‌ترین فیلم‌های دنباله‌دار که مدتی است اکران شده، «چند می‌گیری گریه کنی؟ 2» به کارگردانی علی توکل‌نیا و تهیه‌کنندگی حسن توکل‌نیاست. قسمت نخست این فیلم سال1384 به کارگردانی شاهد احمدلو و با فیلمنامه مشترکی از محسن تنابنده و حسن وارسته ساخته شد. این فیلم در سال1385 اکران شد و با 607هزارو291نفر تماشاگر و قیمت بلیت تقریبا 800تومان کمی بیش از 480میلیون تومان در گیشه فروخت. قسمت نخست «چند می‌گیری گریه کنی؟» از بیست‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر در سال1384 دیپلم افتخار برای انتقال مفاهیم معنوی در سینما را برای شاهد احمدلو و سیمرغ بلورین نقش مکمل مرد را برای حمید لولایی به ارمغان آورد. قسمت دوم این فیلم که از 28اردیبهشت روی پرده رفته، در حدود 3میلیاردو393میلیون تومان فروخته و حدود 107هزارتماشاگر داشته است. با حسن توکل‌نیا، ‌تهیه‌کننده این فیلم درباره اینکه چطور بعد از بیش از یک‌دهه به فکر ساخت قسمت دوم این فیلم افتاده و نیز وضعیت این روزهای سینما گفت‌وگو کرده‌ایم.

فاصله بین قسمت اول و دوم فیلم‌تان خیلی زیاد است. معمولا فیلم‌های دنباله‌دار در فواصل زمانی کوتاه‌تری ساخته می‌شوند تا تماشاگر قسمت قبلی را فراموش نکند.
راستش ما کمی دیر جنبیدیم. قسمت دوم این فیلم را سال1398 ساختیم، اما به‌دلیل شیوع کرونا دست نگه داشتیم تا فیلم را در زمان مناسبی اکران کنیم. حالا هم به‌دلیل قیمت بلیت سینما و وضعیت اقتصادی استقبال مردم از سینما کم شده است. به هر حال قبول دارم که فاصله بین این 2فیلم زیاد است.

اصلا چطور شد که به فکر ساخت قسمت دوم افتادید؟ 
مردم قسمت اول را دوست داشتند و در تمام سال‌هایی که از اکران قسمت اول می‌گذرد، دوستان و تماشاگران به ما می‌گفتند قسمت دوم «چند می‌گیری گریه کنی؟» را بسازید. ما اولش این حرف‌ها را به‌حساب لطف دوستان و علاقه تماشاگران می‌گذاشتیم و می‌گفتیم آن فیلم تمام‌شده و نمی‌شود ادامه آن را ساخت تا اینکه داستان خوبی به‌دست ما رسید و قانع شدیم که قسمت دوم را بسازیم.

حالا خودتان از قسمت دوم راضی هستید؟ 
فیلم خوبی شده است. نمی‌گویم از یک بهتر شده، ولی فیلم قابل دیدنی است. نسبت به فیلم اول، کمدی‌اش بیشتر است و تماشاگر را راضی می‌کند. واقعیت این است که فیلم اول در زمان اکرانش که فیلم‌های پرفروش معمولا بیش از یک میلیارد می‌فروختند، تنها حدود 400میلیون‌و‌خرده‌ای فروخت؛ چون در هفته سوم اکران نسخه قاچاقش درآمد، اما چون این فیلم را بارها و بارها تلویزیون و شبکه‌های ماهواره‌ای پخش کرده‌اند، خیلی‌ها آن را دیده‌اند. به‌جرأت می‌گویم از هر 3نفر، 2نفر این فیلم را دیده‌اند و تماشاگران هنوز آن را فراموش نکرده‌اند.

کسی که قسمت اول را ندیده باشد، از قسمت دوم سردرمی‌آورد؟
داستان قسمت دوم درباره جوانی است که از خارج به ایران می‌آید تا ارثیه‌اش را بگیرد، اما پدرش برای او شرط گذاشته که اول برای 7خانواده بی‌بضاعت 7مراسم عزاداری بگیرد و خودش هم در این 7مراسم شرکت کند تا بتواند به مال و اموال برسد. این پسر فرزندِ رضا شایسته است که در قسمت اول نقشش را مرحوم منوچهر نوذری بازی می‌کرد. حالا اگر کسی قسمت اول را دیده باشد که متوجه برخی شباهت‌ها با قسمت اول می‌شود و اگر ندیده باشد، به‌راحتی داستان قسمت دوم را می‌فهمد.

حضور مرحوم نوذری در قسمت اول و فوت ایشان هم در شهرت قسمت اول بی‌تأثیر نبود.
مطمئنا همینطور است. اگر ایشان هنوز در قید حیات بود، خیلی زودتر قسمت دوم را می‌ساختیم. راستش بدون حضور مرحوم نوذری فکر نمی‌کردیم بشود قسمت دوم را ساخت. قسمت اول طنز تلخی داشت که فوت مرحوم نوذری این تلخی را بیشتر کرد و شاید حتی باعث شد که در زمان اکرانش مردم به دیدن این فیلم نروند، اما بعدها این فیلم بین مردم محبوب شد.

در قسمت دوم، علاوه بر حمید لولایی و ابوالفضل پورعرب که در قسمت اول هم حضور داشتند، حامد آهنگی و اشپیتیم آرفی هم بازی کرده‌اند. آهنگی و آرفی چطور انتخاب شدند؟
لولایی و پورعرب که هر دو استاد هستند و بزرگ ما. از حامد آهنگی هم بسیار راضی هستیم. او درواقع جایگزین شخصیت نوحه‌خوان قسمت اول شد و به‌خوبی هم نقشش را ایفا کرد. برای نقش پسر رضا شایسته هم که از خارج می‌آید به کسی نیاز داشتیم که فارسی را با لهجه حرف بزند. به لطف دوست خوبم اصغر نعیمی با اشپیتیم آرفی آشنا شدیم و آرفی نقشش را با لهجه خیلی خوب ایفا کرد.

قصد دارید قسمت سوم را هم بسازید؟
خودم که امیدوار هستم این اتفاق بیفتد.

وضعیت کلی این روزهای سینما را چطور می‌بینید؟
اگر دست‌های مختلفی به سفره سینما دراز نشود، وضع سینمای ایران خوب است. بخش خصوصی می‌تواند به‌خوبی در سینما تولیدکننده باشد، اما چرا دولت فیلم تولید می‌کند؟ اگر دولت قرار است فیلم تولید کند، این کار را به بخش خصوصی بسپارد. الان فیلم‌های دولتی در اکران شکست خورده‌اند. قبلا به فیلم‌ها بیلبورد شهری رایگان داده می‌شد، اما الان داده نمی‌شود. چرا این حمایت قطع شد؟ چرا وزارت ارشاد از تهیه‌‎کنندگان خصوصی حمایت نمی‌کند؟ دولت به جای فیلم ساختن باید از تهیه‌کنندگان بخش خصوصی حمایت کند. اگر می‌خواهد فیلم بسازد، این کار را به تلویزیون بسپارد که حداقل چندین میلیون نفر یک فیلم را ببینند، نه اینکه در سینما فقط 80هزار نفر بیننده فیلم دولتی باشند. فیلم من الان در سینما آزادی سانسی ندارد، چون فیلم‌های دولتی همه سانس‌ها را گرفته‌اند. دولت - به جای تولید - باید نظارت کند. امیدوارم این اتفاقی که با انتخاب شورای صنفی نمایش شروع شده و قرار است دولت فقط نظارت کند، نتیجه خوبی داشته باشد. تلویزیون به فیلم من فقط یک تیزر 30ثانیه‌ای رایگان داده که اصلا کسی متوجه آن نمی‌شود. من حاضرم فیلمم را مجانی به تلویزیون بدهم که بعد 5-6 ماه آن را پخش کند و در عوض 50تا تیزر رایگان به من بدهد.