رودین

ایوان تورگنیف

هـمـیشـه هم اشک‌ها مایه خیر نمی‌شوند. آنها وقتی شفابخش و سرورانگیزند که قبل از فروریختن مدت زیادی در سینه بجوشند و سپس فرو ریزند. اول بسیار شدیدند، ولی رفته‌رفته آرام‌تر و شیرین‌تر می‌شوند و خستگی گنگ و ملال‌آور ما را می‌زدایند... ولی هستند اشک‌هایی که سردند، اشک‌هایی که با خسّت فرومی‌ریزند و قطره‌قطره مثل بار گرانی بی‌حرکت بر قلب سنگینی می‌کنند و از دل به بیرون می‌تراوند، بی‌آن‌که نشاطی ببخشند یا تسکین بدهند. اینها اشک‌های نیازند. کسی که آنها را فرو نریخته بدبخت نبوده است.