یک انسان در میان غول‌ها

جواد نصرتی

رافائل نادال، تنیسور اسطوره‌ای اسپانیایی با رسیدن به فینال اوپن فرانسه در پاریس گام بلندی به‌سوی جاودانگی در دنیای تنیس برداشت و هواداران دنیای تنیس و البته خودش را هم شگفت‌زده کرد. اما این دستاورد ورزشی در بازی نیمه‌نهایی، زیر سایه اخلاق و جوانمردی ورزشی نادال قرار گرفت.
تنیسور اسپانیایی که تازه همین هفته گذشته 36ساله شد، مدت‌هاست از یک‌مصدومیت قدیمی در پای چپش می‌نالد و چند تورنمنت زمین خاکی را هم همین امسال به‌خاطر همین مصدومیت از دست داد. با توجه به این شرایط است که رسیدن او به فینال، تأییدی دوباره بر عظمت کاری است که او روی زمین تنیس انجام می‌دهد. پرافتخارترین تنیسوری که دنیا به‌خود دیده اما هفته گذشته بار دیگر به دنیا نشان داد که زندگی حرفه‌ای‌اش فقط جام و پیروزی و رکورد و آمار نیست. نادال در بازی نیمه‌نهایی برابر ساشا زورف، رقیب جوان خودش، ‌مثل همیشه یک‌جنگجوی تمام‌عیار بود و عقب‌افتادگی‌اش در ست اول را جبران کرد و برنده ست شد. در ست دوم، همه‌‌چیز مساوی بود و کار در حال کشیدن به تای‌بریک بود که زورف با بدشانسی تمام، دچار مصدومیت تکان‌‌دهنده شد. او برای برگشت توپ نادال، روی زمین خاک رس سر خورد اما پایش در مسیری که می‌خواست حرکت نکرد و مچ پایش به بدترین شکل ممکن برگشت. شدت مصدومیت او چنان زیاد بود که روی زمین افتاد و با صدای بلند گریه می‌کرد. بلافاصله بعد از این اتفاق، نادال تمام زمین را دوید تا به رقیبش برسد و او را دلداری بدهد. تنیسور اسپانیایی که به‌خاطر داشتن ذهنیت برنده و جنگنده‌اش شهرتی اسطوره‌ای دارد، با نگرانی تمام کنار زورف ایستاده بود و وقتی که این تنیسور آلمانی را با ویلچر برای مداوا به خارج از زمین بردند هم دنبال او رفت. بعد از آن هم زورف با عصا به زمین برگشت و اعلام کرد که نمی‌تواند بازی کند، تا داور نادال را برنده اعلام کند. به رسم رقابت‌های معتبر، بعد از بازی، داخل زمین با نادال صحبت کردند اما او گفت که اصلا نمی‌تواند در شرایطی که گریه حریفش را دیده درباره موفقیت خودش صحبت کند. در کنفرانس خبری بعد از بازی هم نادال بیشتر از اینکه درباره خودش و موفقیتی که کسب کرده صحبت کند، درباره زورف صحبت می‌کرد.
این روحیه و اخلاق‌مداری، در این سطح از ورزش حرفه‌ای، اگر نگوییم بی‌سابقه، که بسیار کم‌سابقه و کم‌تکرار است. ورزشکاران در ورزش‌های انفرادی مثل تنیس، بدون ذهنیت برنده عملا به جایی نمی‌رسند. معروف است که مربی استن واورینکا تنیسور سوئیسی به شوخی گفته بود استن اینقدر انسان مهربانی است که نمی‌تواند ذهنیت برنده بی‌رحمی داشته باشد و برای همین فقط 3بار برنده گرنداسلم شده است. ورزشکاران در سطوح حرفه‌ای بسیار بالا، چنان خود را وقف تقویت این روحیه می‌کنند که عواطف و احساسات انسانی را در زمین کنار می‌گذارند. نادال اما هفته گذشته بار دیگر نشان داد که انسانیت و اخلاق و جوانمردی، هنوز در بالاترین سطح ورزش نمرده است و به ما یادآوری کرد ورزشکاران قبل از اینکه اسطوره‌های تاریخی باشند، مثل خود ما انسان هستند.