بی‌قراری

زلفی لیوانلی

می‌دانی حارصه چیست، پسرم؟ یک کلمه‌ قدیمی عربی است، هم‌خانواده با حرص، حریص، احتراص و محترص. الان برایت توضیح می‌دهم، پسرم. می‌دانی به شتر می‌‌گویند کشتی صحرا. این حیوان مبارک می‌تواند 3‌هفته‌ تمام، بی‌آنکه چیزی بخورد یا بیاشامد، تشنه و گرسنه، پیوسته در بیابان راهپیمایی کند؛ یعنی اینقدر حیوان مقاومی است. اما یک‌جور خار بیابانی هست که شترها عاشق آنند. تا چشمشان به این خار می‌افتد، آن را با دندان می‌کَنَند و شروع می‌کنند به جویدن. خارها دهان شتر را زخمی می‌کنند و خون از زخم‌ها جاری می‌شود. هرچه طعم تیغ و شوری خون بیشتر باهم قاطی می‌شود، شتر لذت بیشتری می‌برد. خلاصه هرچه بیشتر می‌بلعد، خون بیشتری می‌آید و هرچه خونریزی شدیدتر می‌شود، شتر ولع بیشتری پیدا می‌کند. از خون خودش سیر نمی‌شود و اگر جلویش را نگیرند، از فرط خونریزی می‌میرد. حارصه یعنی این.