تقویم/ زادروز/تولد آقای صورت زخمی

یک بار مارتین اسکورسیزی به علاقه‌مندان جوان آثارش گفته بود: «شماها که فیلم‌های مرا تحسین می‌کنید، علتش این است که فیلم خوب ندیده‌اید. من فیلم‌های هاکس را دیده‌ام و می‌دانم که فیلم خوب یعنی چه!» اسکورسیزی حق داشت. حداقل یک دوجین اسم از فهرست‌های مختلف بهترین فیلم‌های تاریخ همیشه برای هاوارد هاکس است؛ کارگردانی که دنیایش حسابی مردانه بود و با بازیگرانی کار می‌کرد که حالا تصویرشان به شمایل مردانگی تبدیل شده است؛ گری کوپر، همفری بوگارت و جان وین. هاکس جمله معروفی دارد که «از یک مرد خوب پرسیدند اسم 3کارگردان بزرگ را بگو. جواب داد:جان فورد، جان فورد، جان فورد!» با این حال هاکس نسبت به فورد کارنامه متنوع‌تر و پر‌و‌پیمان‌تری دارد. «مجموعه‌ای از پیوسته‌ترین، زنده‌ترین و متنوع‌ترین آثاری که تاکنون در سینمای جهان به ظهور رسیده است.» این را در متن اهدایی جایزه اسکار 1975به‌خاطر 6دهه فعالیت سینمایی‌اش گفته بودند؛ جایزه‌ای که کمترین تقدیر برای سازنده فیلم‌های جاودانه‌ای مثل «صورت زخمی»، «قرن بیستم»، «بزرگ کردن بچه»، «فقط فرشتگان بال دارند»، «داشتن و نداشتن»، «خواب بزرگ» و وسترن شاهکار «ریوبراوو» بود.
هاوارد هاکس قبل از اینکه به سراغ سینما برود، در جنگ جهانی اول خلبان بود. کارش را اول با عنوان دستیار صحنه در کمپانی مری پیکفورد در سینما شروع کرد. بعد تدوینگر فیلم شد و بعد از آن فیلمنامه‌نویسی را امتحان کرد. آخر سر هم به دستیار کارگردانی ارتقا پیدا کرد و آنجا بود که کمپانی مردی پیکفورد را ترک کرد و به‌عنوان کارگردان قراردادی به کمپانی فاکس فیلم کرپوریشن رفت. درآنجا 7فیلم صامت ساخت و بعد از پیدایش صدا بود که هاکس اعتباری پیدا کرد و توانست قراردادهای بلندمدتی با استودیو ببندد و شاهکارهایش را بسازد. آقای کارگردان نهایتا بعد از کارگردانی حدود 50فیلم، سال1977در کالیفرنیا درگذشت.