تقویم / سالمرگ/ از دمشق با عشق

پدر نزار قبانی، در بازار دمشق شیرینی فروشی داشت و از سرکرده‌های مقاومت در مقابل فرانسوی‌های اشغالگر در سوریه هم بود. در مجموع آدم عمل‌گرایی بوده، هر چند نزار اصرار داشت که شاعر هم هست. به هر حال این مرد شاعر عمل‌گرای اهل خشونت و شیرینی، اعتقاد داشت پسرک چشم زاغ خیالاتی‌اش، عاطل و باطل خواهد ماند و جنم اینکه دردی از خودش دوا کند را نخواهد داشت. 
بعدها که نزار نخستین کتاب شعرش را در 20سالگی- وقتی هنوز دانشجوی حقوق بود- چاپ کرد، خیلی‌های دیگر هم در دمشق اینطوری فکر کردند. نزار در طول حیات ادبی و غیرادبی‌اش همیشه وضعی دوگانه داشت. آدم‌هایی بودند که دوستش نداشتند و آدم‌هایی هم بودند که جایش را روی فرق سر شعر عرب می‌دانستند. شعرهای سیاسی‌اش بعد از شکست اعراب در ژوئن 1967هم به تعداد مخالفانش افزود.
نزار می‌گفت: در جهان یک «وردز ورث»، یک «پابلو نرودا» وجود دارد و سعی‌اش را می کرد که یک «نزار قبانی» هم وجود داشته باشد. این مورد هم دشمنانش را زیاد کرد. با این همه، کتاب‌های هیچ شاعری در بیروت، دمشق و قاهره به اندازه کتاب‌های او فروش نمی‌رفت. 
او در 22سالگی به‌عنوان وابسته سفارت سوریه به قاهره رفت. در سال‌های طولانی بعد از آن، سفرهای زیادی رفت، سرزمین‌های زیادی را سیر کرد و زبان‌های بیشتری آموخت. سفر، رگ کولی‌گری و بَدویت اش را بر می‌انگیخت و به قول خودش، کلسترول شعرش را پایین می‌آورد. سال 1966، بعد از 21سال کار در وزارت خارجه سوریه بود که یک انتشارات در بیروت راه انداخت و همان جا ساکن شد. به قول خودش وقتی در دفتر انتشاراتی‌اش نشست، بزرگی امیری را در وجود خود احساس می‌کرد که برای نخستین بار به حکومت رسیده باشد. اما زندگی درست در همین لحظه‌ها احساس می‌کند باید چیزهایی را به آدم یادآوری کند. پسر نزار که 17سالش بود، کمی بعد از این، به‌خاطر سکته قلبی مرد و کمی بعدتر زنش، بلقیس الراوی که عراقی بود و نزار چند سال قبل در بیروت عاشقش شده بود، در انفجار سفارت عراق، وسط جنگ‌های داخلی لبنان کشته شد. خیلی از شعرهای عاشقانه نزار درباره اوست.
نزار قبانی در 30آوریل ۱۹۹۸ در حالی که 75سال داشت، در لندن از دنیا رفت و به دستور حافظ اسد، رئیس‌جمهور سوریه با احترام نظامی و تشریفات رسمی بر دوش هزاران نفر از دوستداران شعرش در دمشق- زادگاهش- به خاک سپرده شد.