چو در بند توام، آزادم

دعای روز بیست‌و‌چهارم‌
 ای خدا! در این روز از تو درخواست می‌کنم آنچه را که رضای تو در اوست و به تو پناه می‌برم از آنچه تو را ناپسند است و از تو توفیق می‌خواهم که در این روز همه را به فرمان تو باشم و هیچ نافرمانی نکنم‌ای جود و عطا‌بخش سؤال کنندگان.
باز هم سخن از مقام «رضا»ست. آنجا که بندگان، به این آسانی به آن نرسند، مرتبه‌ای که خاص وارستگان خداجو و حق‌طلب است. قرآن، موارد و کسانی را ذکر می‌کند که خداوند از آنها راضی است؛ از جمله صادقین و راستان، سابقه‌داران در اسلام، مهاجران و انصار، مؤمنان مهاجر و مجاهد با مال و جان، مؤمنان هم‌پیمان با رسول خدا(ص)، صاحبان ایمان و عمل صالح، ایمان آورندگان به خدا و قیامت، متقین و پرهیزکاران، «اسلام»، به‌عنوان یک «دین». در دعا خواسته‌ایم که ما را از آنچه موجب اذیت خداست، دور و به ما آنچه رضای او در آن است، عطا کند. بند «طاعت حق»‌داشتن، عزت‌آور است و آزادی «معصیت» داشتن، بندگی است. «بندگی» خدا، آزادی می‌آورد و آزادی از قید عبودیت حق، «اسارت» در دام «نفس» و «شیطان» درپی دارد. بخواهیم ما را هم توفیق اطاعت و اجتناب از نافرمانی عنایت کند تا به رضای حق نزدیک و از خشمش دور شویم.
 استاد جواد محدثی