زشت و زیبای آخرین نمایش سال

بهروز رسایلی

تیم ملی ایران در نخستین بازی از سه‌گانه تشریفاتی‌اش پس از صعود به جام‌جهانی 2022، موفق شد با یک گل امارات را شکست بدهد. این هفتمین پیروزی تیم کشورمان در مرحله نهایی انتخابی جام‌جهانی بود. این برتری به‌ویژه زمانی ارزش مضاعف پیدا کرد که تیم ملی با وجود در اختیار داشتن یک بازیکن کمتر آن را رقم زد. با این حال آخرین نمایش تیم ملی در سال 1400چند نکته مثبت و منفی داشت.

    نکات مثبت
بدون تردید مهم‌ترین ویژگی مثبت نمایش تیم ملی برابر امارات، حفظ برتری با وجود یک نیمه بازی کردن با یک بازیکن کمتر بود. کسب چنین موفقیتی آسان نیست؛ به‌ویژه با توجه به اینکه امارات نیاز مبرم به کسب امتیاز از این مسابقه داشت. صادق محرمی در نخستین دقایق نیمه دوم کارت قرمز گرفت و اخراج شد. تیم ملی 45دقیقه تحت فشار قرار گرفت و از این بابت هم امتحان خوبی پس داد  و توانست 3 امتیاز را حفظ کند. این مسئله بسیار مهم بود و نشان می‌داد اعتمادبه‌نفس تیم ملی در سطح بسیار بالایی قرار دارد. بچه‌ها صاحب «ذهن برنده» شده‌اند و به راحتی به تیم مقابل باج نمی‌دهند. حتی بدون آن اخراج هم حفظ انگیزه و حس برتری‌جویی در یک بازی تشریفاتی و بی‌اهمیت مایه تحسین است. بین نفرات تیم هم باید به نمایش خوب علیرضا جهانبخش اشاره کرد؛ بازیکنی که در مقابل عراق خارق‌العاده بود و در بازی با امارات هم تنها گل ایران را ساخت. جهانبخش که معمولا زیاد مورد انتقاد قرار می‌گیرد، در تیم دراگان اسکوچیچ رفته رفته به یک وزنه مهم تبدیل شده است. نقش او در مسابقات پیش‌مقدماتی و نیز این مرحله از بازی‌های انتخابی جام‌جهانی قابل انکار نیست. امیر عابدزاده هم در سومین حضور پیاپی‌اش در ترکیب اصلی تیم ملی کلین‌شیت کرد. تسلط او بر توپ و مخصوصا شروع مجددهای مؤثرش، کاملا به چشم می‌آمد. از بازی خوب محمدحسین کنعانی‌زادگان هم نباید بی‌تفاوت گذشت؛ آنچه نشان می‌دهد چرا اسکوچیچ با وجود همه حواشی، همچنان این بازیکن را در ترکیب تیمش حفظ کرده است.

   نکات منفی
یقینا امروز باید این سؤال را به‌طور جدی مطرح کرد که چرا بازیکن ما در چنین مسابقه‌ای، بدون اینکه تحت فشار باشد باید 2 کارت زرد ناشیانه بگیرد و اخراج شود؟ این مسابقه اصلا حساسیتی برای ایران نداشت که اشتباه عجیب، بدجا و بدموقع صادق محرمی را توجیه کند. او وسط زمین بی‌محابا بازیکن حریف را زد و کارت دوم را گرفت؛‌ اگر این اتفاق در مرحله نهایی جام‌جهانی رخ می‌داد و ما برابر آلمان، فرانسه، برزیل، آرژانتین یا هر حریف گردن‌کلفت دیگری یک نیمه 10 نفره بازی می‌کردیم، چه می‌شد؟ انتظار می‌رود محرمی بعد از چند سال بازی در اروپا و تثبیت جایگاهش در ترکیب تیم ملی بلوغ فنی بیشتری داشته باشد. اما سؤال بعدی؛ آیا گزینه‌های اسکوچیچ برای پست دفاع راست از نظر کیفی و کمی کافی هستند؟ یعنی داستان این است که صادق محرمی فیکس باشد و صالح حردانی رزرو؟ ما با همین‌ها قرار است برویم جام‌جهانی؟ نه اینکه این بچه‌ها ضعیف باشند، اما شاید اسکوچیچ باید میدان دیدش را برای آزمودن نفرات جدید در این پست وسیع‌تر کند. مسئله مشابه در مورد پست دفاع میانی هم وجود دارد. می‌فهمیم که امثال مجید حسینی و مرتضی پورعلی‌گنجی به دلایل غیرفنی در دسترس نبودند، اما باز هم کمی عجیب است که سرمربی تیم ملی ناچار می‌شود به‌خاطر محرومیت شجاع خلیل‌زاده، امید نورافکن را در پست غیرتخصصی دفاع وسط بازی بدهد. امید بد نبود، اما او مدافع میانی نیست. یک‌بار هم سر توپی که به اشتباه آفساید گرفته شد، نورافکن بدجوری مهاجم پشت سرش را رها کرد که این مسئله نشان می‌دهد او تجربه کافی برای بازی در چنین پستی را ندارد. بعد از این دو ابهام در مورد خط دفاعی، باید به رگه‌های پررنگ خودخواهی در تیم ملی هم اشاره کنیم. فقط داستان علی قلی‌زاده در این بازی نیست، این اتفاقات کلا وقتی جلو هستیم در تیم اسکوچیچ زیاد تکرار می‌شود. خوب است دراگان در این زمینه کمی جدی‌تر باشد، وگرنه چه‌بسا چنین عادتی کار دست تیم ملی بدهد.