ایران، کشور دوم من

در زمان تحصیل فرصت شد با خانواده به بیشترین مناطق دیدنی ایران بروم و از جاذبه‌های گردشگری آنجا لذت ببریم. از شهرهای مختلف در مناطق گوناگون دیدار کنیم؛ از قزوین شهری که چهار فصل سال را در یک روز آنجا می‌بینید تا اصفهان و پل سی‌وسه‌پل و پل خواجو و مناره‌جنبان و باغ پرندگان و باغ گلها و صفای طبیعت زیبا و میدان امام که آدم مات و مبهوت می‌ماند و با نگاه‌های حیرت‌آمیز به زیبایی‌ها و بناهای تاریخی و شکوه بی‌مانند این فرهنگ وتمدن می‌نگرد. خوشبختانه فرصت شد چندبار به اصفهان سفر کنیم؛ همراه دوستان غیرایرانی یا خود دوستان سوری که آنجا در رشته‌های مختلف مشغول تحصیل بودند. همچنین سفرهایی به مناطق شمال، رشت، کلاردشت رامسر و تعداد زیادی که حضور ذهن ندارم، داشتیم و از جاذبه‌هایی که در مناطق کوهستانی و آبشارهای مختلف که زیبایی طبیعت را چند برابر می‌کند، لذت ببریم. هیچ وقت راه‌هایی که ما برای مسافرت می‌رفتیم به سمت کرج و شمال از یادم نمی‌رود که سرسبز و همیشه با لبخند و خنده و آهنگ‌های شاد، واقعا ایران کشور دوم ما بوده و هست، ما آنجا زندگی کردیم. رفت‌و‌آمدهایی که با دوستان داشتیم.

اردوهای ایرانی
 یادم است نخستین اردویی که از طرف وزارت علوم و فناوری روزهای نوروز بود که همه راه افتادیم به سمت شهر شیراز. عجب شهر باصفایی با دروازه قرآن و کاخ‌های به یادماندنی و بازارهای قدیمی، موزه زیبایی که در آنجا آدم در برابر شخصیت‌هایی تاریخی دوره‌های مختلف و به عمق تاریخی این فرهنگ ماندگار می‌اندازد تا اینکه با همان شخصیت‌ها زندگی کند. آرامگاه حافظ و سعدی در جا‌هایی که انگار تکه‌ای از زمین بهشت واقع شده‌اند. آنجا با فال حافظ برای نخستین بار آشنا شدم. در نیشابور هم به آرامگاه عطار نیشابوری وخیام بزرگوار رفتیم. این همه عظمت و شکوه و نگه‌داشتن و حفظ میراث آن به بهترین صورت از سوی دولت ومسئولان فرهنگی شکل گرفته اما فردوسی و عظمت آرامگاه او یک چیز دیگر است. یادم است تازه وارد دوره زبان بودم و مانده بودم شعری که روی این آرامگاه‌هاست چگونه بتوانم آنها را بخوانم و بفهمم. شاعری که حماسه‌آفرین ایران است و نویسنده کتاب مرجع ایرانیان که تا امروز زبان فارسی را حفظ کرده و با ابیاتی که نزدیک به60هزار بیت است، تمام عمر خود برای حفظ میهن خود و ارزش آن صرف کرده. تخت‌جمشید از جمله مکان‌هایی بود که به آنجا رفتیم و با آثار باستانی تاریخی آشنا شدیم. چند شب هم مهمان شهر همدان بودیم و به غار علیصدر رفتیم.

سفر به زیارتگاه‌ها
 استان‌ها و شهرهای مختلف دیگر هم به قصد زیارت مذهبی ازجمله قم و زیارت حضرت معصومه(س) وهمچنین توفیق خدا بود که به زیارت مرقد امام رضا(ع) مشرف بشویم هر چند که بیشتر از یک‌بار در آن دوران قسمت نشد واگر عمری باقی باشد که دوباره به ایران بیایم، حتما به زیارت می‌روم که تجربه زیستن در آن حس وحال وهوای نورانی حتی برای لحظه‌ای اگر شد آن را غنیمت می‌شمرم. اما خود تهران که محل زندگی و سکونت بنده در چند سال بود خاطره‌هایی به یاد ماندنی از آن دارم، دانشگاه تربیت مدرس جایی بود که در آنجا روزهایی سپری کردیم. خنده‌ها، گریه‌ها، بازی بچه‌ها در حیاط، به دنیا آمدن پسرم در 22بهمن. رستوران‌‌های سنتی و غذاهای محلی مخصوص ایرانیان ‌آش رشته، فسنجان، قورمه سبزی قیمه بادمجون، شیرینی‌های مخصوص هر شهر و هر استان سوهان قم و گز اصفهان، بازارها، مردم مهربان و مهماندوست، استادان بزرگوار که همیشه به فکر ما دانشجویان غیرایرانی بودند و از سر دلسوزی و محبت به ما کمک می‌کردند. 2سال بعد از فارغ‌التحصیلی بنده از دانشگاه ایران که دوباره راهی تهران شدم و مدت یک‌ماه تقریبا در خود دانشگاه تربیت مدرس و در همان خانه‌ای که قبلا زندگی می‌کردم، بودم که خوشبختانه یکی از دوستان سوری ما با همسرشان آنجا اقامت  داشتند. واقعا بهترین لحظه‌های زندگی‌ام بود که به خانه خود بازگشتم، شاید محل زادگاهم نباشد ولی زیباترین اتفاقات زندگی‌ام از گرفتن مدرک‌کارشناسی‌ارشد و دکتری تا به دنیا آمدن تنها پسرم آنجا بود.

فرصتی برای بازگشت به ایران
هرچند فرصت پیش آمده بود که به ایران برگردم مخصوصا در زمان جنگ تا وضعیت در سوریه آرام‌تر شود و استادانی بودند در خود ایران که حمایت و تشویق می‌کردند که تا وضعیت سوریه خوب شود مدتی آنجا بمانم ولی ترجیح دادم در هر شرایطی در سوریه بمانم وهمیشه امیدوار بودم که این وضعیت جنگ ادامه نخواهد داشت و سوریه به شکوه قبلی خود برمی‌گردد و خدا را شکر با همه شرایط سخت و ناگوار و با همت ارتش بزرگ ما و کمک دوستان و برادرانی که برای پشتیبانی از ایران آمدند و حمایت روسیه توانستیم پیروز شویم. دوست داشتم اگر زمانی قسمت شد و به ایران برگشتم کشورم در آرامش باشد.