پشت‌ خط‌زن/ اسفندیار و میچلتو؟

جمشید حمیدی- کارشناس والیبال

سال۲۰۱۹ که تیم والیبال نوجوانان ایران قهرمان مسابقات زیر ۱۹سال جهان شد، یک یل خوش‌قواره 2جایزه انفرادی مسابقات را گرفت؛ او کسی نبود جز امیرحسین اسفندیار که با قد 2متر و 7سانتی‌متر، یکی از بهترین دریافت‌کننده‌های دنیای والیبال لقب گرفت. اسفندیار اگرچه هنوز از بهترین‌های والیبال ماست، اما یک ‌سال وقت خود را در لیگ بی‌کیفیت بلژیک هدر داد. در حدی که آلکنو، سرمربی پیشین تیم ملی او را به المپیک نبرد. در همان مسابقات جهانی، ایتالیایی‌ها هم نو‌جوانی به نام میچلتو را رو کردند که حالا برگ برنده‌ لاجوردی‌پوشان است. این بازیکن چپ‌دست دریافت‌کننده با ۲۱۱سانتی‌متر قد، از نظر فوق‌ستاره‌ای چون پوداشکاننی صرب، نه‌تنها در اروپا بلکه در جهان بی‌مانند است.

پرتغال کجای والیبال است؟
تیم ملی والیبال پرتغال در رنکینگ جهانی جزو ۴۰تیم اول دنیا نیست و این نشان می‌دهد والیبال این کشور از ما عقب‌‌تر است. پس چرا حضور در لیگ این کشور که بیشتر به فوتبالش مشهور است، برای بازیکنان ما به‌ویژه دختران، مهم شده است؟ حضور در این لیگ چه لطفی دارد که این همه برای رفتن به آن تبلیغ می‌شود؟ می‌پذیریم که زندگی در این کشور ده‌یازده میلیون نفری که عضو اتحادیه اروپا‌ست، باکیفیت است ولی بحث ما والیبال است؛ چرا باید زهرا مغانی، پاسور آینده‌دار تیم ملی در تیم‌های پایه باشگاهی مانند پورتو وقت بگذراند؟ کاش از کمپدلی، سرمربی ایتالیایی درخواست کنیم مقدمات حضور دختران ما را در لیگ کشورش فراهم کند.

از چوب، داور و ناظر ساخته نمی‌شود
نگاهی به اسامی ناظران داوری و فنی لیگ‌یک و حتی لیگ برتر بیندازید؛ یک مربی درجه3 یا یک داور درجه پایین می‌تواند عملکرد داوران بین‌المللی، بازیکنان رده ملی و مربیان تیم ملی شاغل در لیگ را ارزیابی کند؟ یعنی اداره و سازماندهی مهم‌ترین مسابقات داخلی کشور در این حد ساده است؟ سال‌های دور یکی در مقابل مدعیان مدعی بود که اگر بخواهد از چوب هم داور می‌سازد ولی نتوانست و دیدیم هیچ داوری در آن دوران ساخته و پرداخته نشد. دوستان باور کنید که هر کسی را برای کاری ساخته‌اند و ناظر و داور باید از آنهایی که داخل زمین هستند، بالاتر باشد یا حداقل هم‌سنگ ‌آنها.