سنگ‌سیاه

 محله سنگ سیاه، نام یکی از محله‌های شیراز قدیم است که از زمان کریم‌خان زند که محلات را کمتر و کوچک‌تر و حصار شهر را تنگ‌تر کردند، محله درب کازرون که خود محله‌ای جداگانه بود با این محله ادغام شد و روی هم‌رفته به هر دو محله‌ سنگ سیاه می‌گفتند. از بناهای شاخص محله می‌توان به امامزاده بی‌بی دختران، مسجد ایلخانی، حمام ایلخانی، مسجد مشیر، حسینیه مشیر، بازارچه ارامنه، کلیسای ارامنه، حسینیه کردها، خانه فروغ‌الملک، خانه سعادت، خانه ضیائیان، بازارچه حاج زینل و بقعه سیدتاج‌الدین غریب اشاره کرد. آرامگاه دانشمند بزرگ عمروبن عثمان، معروف به سیبویه در این محله قرار داشته‌ که  روی قبر وی سنگی سیاه قرار داشت. در ابتدا نام این محله سنگ سیبویه بود؛ یعنی محله‌ای که سنگ قبر وی در آن قرار داشت، اما به مرور زمان در اثر اشتباه عوام و وجود سنگ سیاه روی قبر به نام سنگ سیاه مشهور شده‌است.
 این محله از شمال به محله سرباغ و محله میدان شاه، از غرب به محله باروی شهر، از جنوب به دروازه کازرون و از شرق به محله سردزک محدود می‌شده ‌است. امسال طی یک تفاهمنامه، گذر فرهنگ و هنر در محله تاریخی سنگ سیاه راه‌اندازی شد که هدف آن ارائه تسهیلات به هنرمندان بود.