مراعات یلدا در فضای مجازی!

سمیه جاهد عطائیان

 پدربزرگ یکی از دوست‌هایم از خوب‌های روزگار بود و خدابیامرز خصلت‌هایی داشت که نه فقط بین خانواده که بین یک محله زبانزد خاص و عام بود. اینکه کسی از خوب‌های روزگار باشد و این جمله در موردش صدق کند به‌خاطر روز و شب عبادت کردن یا هر روز برای نیازمندان سفره پهن کردن نبود. کارهای کوچک و ساده‌ای می‌کرد، مثلا وقتی یک کیلو میوه نوبرانه می‌خرید، آن را داخل یک کیسه پارچه‌ای می‌گذاشت تا بچه‌ای، همسایه‌ای یا خانواده‌ای دلشان برای همان میوه به آب و تاب نیفتد؛ تا نیازمندی دلش برای رنگ و لعابش نرود. پدربزرگ دوستم، حاج آقا سهرابی از سرشناس‌های یکی از محلات قدیمی تهران بود و هم‌محله‌ای‌هایش او را به نیکی می‌شناختند. حاج آقا سهرابی سفره‌دار بود، پولدار نبود، هر سال نمی‌توانست کربلا، مکه و یا حتی مشهد برود اما حواسش به آبرودارها بود. نان هم که می‌خرید آن را داخل پارچه نخی می‌پیچاند تا مبادا بوی خوش نان گرسنه و رهگذری را به هوس اندازد. هنوز هستند مادرانی که برای زنگ تفریح بچه‌هایشان میوه‌هایی مثل خیار و پرتقال نمی‌گذارند تا مبادا درآوردن بوی میوه وسط حیاط، دل بچه دیگری را بسوزاند. به شب چله نزدیک می‌شویم، بسیاری از ما برای خریدن نوبرانه‌های شب یلدا دستمان تنگ است، توان خرید پایین آمده، قیمت‌ها هم سرسام‌آور شده‌اند و خیلی از سفره‌ها کوچک‌تر ...  مثل حاج آقا سهرابی خدابیامرز زیاد داریم که چند گرم آجیل، چند خرمالو یا تمام نوبرانه‌های شب یلدا را داخل کیسه سیاه رنگ و یا کیسه‌های محیط‌زیستی می‌ریزند تا پدری شرمنده نشود، کودکی با دیدن محتوای زنبیلی به مادر و پدری فشار مضاعف نیاورد. شب یلدا هم مثل شب‌های دیگر تمام می‌شود. حالا که زندگی در فضای مجازی، وقت زیادی از ما می‌گیرد، بیایید مثل حاج آقا سهرابی فقط کمی مراعات کنیم و در این فضای پرطرفدار هم تصاویر رنگی از سفره و بساط خانگی شب یلدایمان منتشر نکنیم. هستند خانواده‌هایی که با دیدن این تصاویر معذب می‌شوند و دلشان برای نداشته‌هایشان به تنگ می‌آید.