می شنوید؟ سمعک نیست

فاطمه عباسی

 افراد دارای معلولیت در ایران حدود ۱۵ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند که می‌شود تقریباً ۱۲ میلیون نفر. 12میلیون آدمی که با مشکلات متعددی در جامعه سر و کار دارند و چشم امیدشان به سازمان‌های متولی است. در سال‌های اخیر با وجود مشکلات بسیار به‌خاطر تحریم‌ها و موانع اقتصادی، بسیاری از این افراد از وجود داشتن برخی از امکانات محروم بودند. در این میان افراد ناشنوا و کم شنوا این محرومیت را بیشتر لمس کردند. ماجرا این است که مسئولان سازمان بهزیستی اعلام کرده‌اند که در تهیه اقلام کمک توانبخشی با مشکل مواجه شده‌اند. اغلب وسایل توانبخشی مانند اعضای مصنوعی بدن در کشور تولید می‌شود اما آنطور که محمد نفریه، معاون توانبخشی سازمان بهزیستی می‌گوید، تنها وسیله توانبخشی که در ایران تولید نمی‌شود، «سمعک» است. این به پاشنه آشیل این سازمان تبدیل شده است. حتی با اینکه ورود وسایل کمک توانبخشی تحریم نیست، اما وقتی سیستم بانکی تحریم است امکان وارد کردن آن وجود ندارد. از سوی دیگر تنها وسیله‌ای هم که به آن ارز ترجیحی تعلق می‌گیرد، سمعک است. به تازگی هم قیمت سمعک در بازار گران شده و بودجه بهزیستی هم که اندک است. نفریه توضیح می‌دهد که: با وجود اینکه در آبان‌ماه باید حدود ۶۰ درصد از بودجه را دریافت می‌کردیم، اما تاکنون برای تامین تجهیزات کمک توانبخشی ۱۶ درصد از بودجه دریافت شده و بودجه‌هایی که دریافت شده بیشتر مربوط به هزینه پرستاری و مستمری‌ها بوده است.
 البته خرید تجهیزات توانبخشی زمان‌بر است، زیرا باید در سامانه دولت وارد شود و روند خود را طی کند.  هم‌اکنون باتری سمعک موجود است، اما مقدار آن کم است. قیمت آن هم بالا رفته است. سازمان بهزیستی سال گذشته به تمام افراد ناشنوا هزینه یک‌ساله باتری سمعک را پرداخت کرد. اگر امسال هم بتوانند، هزینه باتری را پرداخت می‌کنند. اما موضوع این است که بسیاری از افراد ناشنوا معطل گرفتن سمعک هستند چون سمعک‌ها هم به مرور مستهلک و از رده خارج می‌شوند. حالا که وارد کردن این تجهیزات دشوار شده، کاش فکری هم به حال ساخت آن در کشور شود. ناشنوایان صدای شما را نمی‌شنوند، اما ما باید صدایشان را بشنویم...