سالگرد یک فسخ ننگین

طبیعتا ضرر کمتر، بهتر از ضرر بیشتر است. این را هر عقل سلیمی می‌داند و اصلا جای بحث ندارد. در پرونده تجدیدنظرخواهی فدراسیون فوتبال ایران در مورد حکم غرامت 6 میلیون یورویی مارک ویلموتس هم همین مسئله صادق است. این روزها اخبار خوشی در مورد شکسته شدن رأی مربی بلژیکی و کاهش غرامت پرداختی به او، به 3 یا 2 میلیون یورو به گوش می‌رسد.
این اخبار، امیدوارکننده است، چرا که به هر حال این پول‌ها از اموال عمومی مردم ایران پرداخت می‌شود و هر چقدر حجم این ضرر کمتر باشد، بهتر است. با این حال آنچه غیرقابل هضم به‌نظر می‌رسد، حماسه‌سازی از این اتفاق احتمالی است. به وضوح عده‌ای منتظرند تا شکسته شدن رأی ویلموتس را به‌عنوان یک دستاورد و اتفاق شیرین و بزرگ در فوتبال ایران جا بزنند و به همین نام بایگانی کنند. این گروه آماده‌اند که تا سال‌ها از پیروزی ایران در این پرونده، در دادگاه عالی ورزش حرف بزنند و به این و آن پز بدهند. سؤال اساسی اما این است که آیا پرداخت 2 یا 3 میلیون یورو غرامت به یک مربی شیاد بلژیکی، جای جشن و سرور دارد؟
دست هر کسی که ولو یک یورو به نفع این مملکت تخفیف گرفته درد نکند، اما یادمان باشد اصل فاجعه همچنان پابرجاست. مارک ویلموتس که یکم خرداد98 سرمربی تیم ملی ایران شده بود، 24آبان همان سال یعنی 2 سال پیش درست در چنین روزی قراردادش را فسخ کرد و رفت. او بعد از شکست برابر عراق این کار را کرد. ما پیش‌تر هم تحت هدایت مرد بلژیکی به بحرین باخته بودیم و این دو ناکامی عجیب، نزدیک بود منجر به حذف تاریخی تیم ملی ایران از مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی شود. ویلموتس در زمان حضورش روی نیمکت تیم ملی ایران 2 میلیون یورو پول نقد گرفت که این مبلغ از شستا استقراض شد و جنجال‌های مربوط به آن ادامه دارد. حالا هم حتی اگر رأی بشکند، باز باید 2 یا 3میلیون یورو دیگر به این مربی بدهیم؛ آن هم بابت فقط و فقط 176روز کار بی‌ثمر و تحمیل 2 شکست تلخ و حیثیتی به تیم ملی ایران!
از همه بدتر اینکه امروز حضور مارک ویلموتس در راجا کازابلانکای مراکش، آن هم با قیمتی بسیار پایین‌تر از زمان کارش در ایران، نشان داد حتی در مورد دستمزد این مربی هم بر سر فوتبال ما کلاه رفته است. یادتان باشد کار باشگاهی به‌مراتب برای یک مربی سنگین‌تر از کار ملی است، اما ویلموتس در کازابلانکا خیلی کمتر از ایران پول می‌گیرد. با این اوصاف، آنچه در این قرارداد اتفاق افتاده تا ابد یک تراژدی بزرگ باقی خواهد ماند، هرچند که می‌توانیم بابت کاسته شدن بخشی از ابعادش در دادگاه عالی ورزش خشنود باشیم.