این رنگ‌ها و آن رنگ‌ها

فریدون صدیقی

 آنان همیشه سبز هستند چون نسبتی منطقی با تعادل و توازن دارند می‌خورند به‌اندازه‌ای که گرسنگی گله‌مند نشود همانطوری که کم و بیش رضایت‌خاطر ورزش را جلب می‌کنند! احتمالا و یا قطعا آدم‌های قانعی هم هستند و از حداقل‌ها، حداکثرها را می‌سازند! البته این به معنی ریاضت نیست، نه، چون می‌دانند گرسنگی هر فضیلتی را از بین می‌برد!
اینان همیشه اگرنه، اغلب اما قرمز یا مایل به قرمز هستند چون اضافه وزن دارند، من خودم مماس با اضافه‌وزن هستم. سوگند می‌خورم اصلا پرخور نیستم، بیشتر ساکن هستم، دورکاری نوشتاری یا گفتاری کلاسی می‌کنم و از ترس کرونا، دیدن مردمان محترم را در ساعات روز از خودم دریغ کرده‌ام و سرشب‌ها تن آغوش تاریکی 40دقیقه حول و حوش خانه راه می‌روم تا قرمز نشوم مثل 52درصد مردمان هم‌وطن (حدود 40میلیون تن) در روزگار کرونا که اضافه وزن تا خود آسیب دیدن ایمنی بدن دارند!
پرسش ساده؛ آیا کسانی از یک‌سوم جمعیت کشور (حدود 26میلیون تن) که زیر خط مطلق فقر هستند می‌توانند به‌خاطر سوءتغذیه جزو مردمان قرمز یا خانم‌ها و آقایان سبز باشند؟
پاسخ روشن به این پرسش کار من نیست تنها می‌توانم بگویم لزوما هر آدم چاقی پرخور نیست گرچه اضافه وزن محسوس می‌تواند از نشانه‌های پرخوری و یا بدخوری باشد و از آن‌سو هر آدم لاغری یقینا گرسنه نیست شاید به خاطر مراوده با تندرستی و سبکبالی و شادابی سبز و خوش‌اندام است! من لاغرهایی دیده‌ام نازک‌تر از ساقه نیلوفر که وقتی سر تو سطل زباله برده‌اند به‌علت سبکی اندام و سنگینی سر در زباله‌دانی سقوط کرده‌اند!
مثال؛ یکی از سقوط‌کرده‌ها در شبی که هوا سرشار از تاریکی بود ناله سرداد دادرسی نیست؟ من دادرس شدم چون در مسیر پیاده‌روی من بود. وقتی با هزار تقلا در آمد یک‌جورهایی شبیه من بود اما نحیف و پژمرده مثل پاییز سیلی خورده یا من یک جورهایی شبیه او بودم. با صدای سوخته‌ای گفت ممنونم! چه کار می‌شود کرد گرسنگی مثل طلبکاری است که گریز از دستش ممکن نیست!
من گفتم یعنی گرسنگی قوی‌تر از عشق است؟ درحالی‌که انبان چرکمردش را به دوش می‌کشید تا همچنان شب‌پیما و زباله‌جو باشد جواب داد همینطور است من و عشق و عاشقی در جدال با فقر از هم گسستیم! چون گرسنگی کور است و چیزی جز نان نمی‌بیند!
آدم غیرمنتظره و فکوری بود و سخت افکارم را درگیر خودش کرد و تا در تاریکی بی‌حضور شد نگاهش کردم. شبیه یک فانوس خالی از نفت بود! پارسال هم مردی دیدم از قبیله جست‌وجوگران طلای کثیف که کیسه‌های چروک و اخموی زباله را می‌کاوید و وقتی کیسه زباله مرا گرفت پکی به ته‌مانده سیگارش زد و گفت این شکم طبله‌کرده به‌خاطر مریضیه نه سیری و پرخوری! من هیچ نگفتم یعنی لال شدم. یاد قحطی‌زدگان آفریقا افتادم که اغلب نازک و استخوانی با شکم‌های بادکرده هستند و سفیدی چشمان کم‌فروغشان زرد غمگین است!
خبر کوتاه؛ مدیر برنامه توسعه فعالیت‌های بدنی دفتر بیماری‌های واگیر کشور گفته است که اضافه وزن، ٢٩درصد زنان بالای 18 سال و ١٥درصد مردان بالای 18سال را در آغوش گرفته است و همین مسئله زنگ خطری جدی در ابتلای این افزون‌داران به بیماری‌های غیرواگیر است!
یک اعتراف معمولی؛ از نظر من در بین مجموعه بزرگ دارندگان اضافه وزن، حساب تپل‌ها درتمامی رده‌های سنی با بقیه فرق دارد به‌ویژه بانمک‌های همیشه‌خندان که حال عبوس ما را متبسم می‌کنند مثل هاردی، مثل اکبر عبدی! البته تپل‌هایی هم هستند که ممکن است خیلی طناز نباشند اما مردمان ممتازی هستند مثل عالیجنابان ارنست همینگوی، هوشنگ ابتهاج، اورسن ولز، بهمن فرمان‌آرا و... . امیدوارم همیشه سبز و سرو باشید!