دیوید الریچ - منتقد ایندی‌وایر
دقیقا مثل عدم‌قطعیت دلخراشی که فیلم «جدایی» داشت، آخرین ملودرام اجتماعی فرهادی با یک موقعیت بحرانی سرراست و مشخص شروع می‌شود. داستان با یک سادگی گول‌زننده، هرچه جلوتر می‌رویم لایه‌به‌لایه پوست می‌اندازد و هسته سفت و سخت «بحران اخلاقی» درون خودش را رونمایی می‌کند. فیلم‌های او بیشتر به‌عنوان موقعیت‌هایی بغرنج توصیف می‌شوند، درست مثل تلاش‌های پیوسته و پرتنش گربه‌ای که می‌خواهد از کلاف گوریده گوله نخی آزاد شود ولی بیشتر و بیشتر درون کلاف گیر می‌افتد تا اینکه به مرز خفگی می‌رسد.
درخشش بازی امیر جدیدی که در دوست‌داشتنی بودن او شکی نیست، در عملکرد شخصیتی است که بازی می‌کند. اینکه چگونه در برابر مشکلات کوتاه می‌آید یا به آنها حمله می‌کند و تلاش دارد خودش را از سقوط در تصمیم‌های اشتباه بیرون بکشد حتی با وجود اینکه دائما همه‌‌چیز را خراب‌تر می‌کند.
فرهادی فیلمنامه‌نویس بسیار تیزبینی است. حتی در ضعیف‌ترین فیلم‌های او، جزئیاتی به چشم می‌خورد که در نهایت آنچه به‌عنوان تماشاگر انتظار دارید را در اختیارتان می‌گذارد.اما فیلم «قهرمان» یکی از بهترین‌های او است؛ برای اینکه هر یک از اجزای آن به پیچیدگی طراحی نهایی کار کمک می‌کند و همه آنها درخدمت یکی دیگر از پایان‌های امضای فرهادی هستند: مثل همیشه تند و تیز اما این بار کاملاً آگاهانه که چگونه تلاش برای عمل اخلاقی درست، پس از فروپاشی افکار عمومی، بی‌فایده است.
قهرمان درام اخلاقی نیرومندی است که شما را با تمام چالش‌ها و مشکلات کاراکتر اصلی‌اش همراه می‌کند؛ فرهادی کارگردان نکته‌سنج و نویسنده‌ای باهوش است و قهرمان، بعد از شاهکارش «جدایی»، بهترین فیلم اوست.
بهترین فیلم فرهادی بعد از «جدایی»
در همینه زمینه :
