نیلوفر حامدی| با اینکه در مسابقات جهانی هم رتبه کسب کرده و دوبار پیاپی طلای آسیا را برده، اما نامش به اندازه شایستگی‌اش شناخته شده نیست. دقیقا مثل رشته‌اش که قدمت کمی در ایران دارد و خیلی‌ها هنوز با آن آشنایی ندارند. زینب کبری موسوی طلایه‌دار مسابقات قهرمانی آسیایی یخ‌نوردی است. دختری که 5سال هم نشده که این رشته را آغاز کرده است اما حالا فاصله زیادی با سکوهای جهانی ندارد. البته به شرطی که اوضاع این رشته در ایران از لحاظ امکاناتی بیشتر شود. در غیر این صورت و به گفته خودش بدون داشتن سالن استاندارد و دیواری که هنوز مسقف نیست و یک باران تمریناتشان را کنسل می‌کند، بدون اردوی ملی و بدون مربی، رقابت با بهترین‌های جهان سخت‌تر از قبل خواهد شد.
چطور وارد این رشته شدی چون در ایران چندان قدمت ندارد؟
همیشه از بچگی ورزش می‌کردم اما از سال90 با رشته سنگنوردی آشنا شدم و خیلی خوشم آمد. از سال93 هم که دیگر به‌سمت یخ‌نوردی گرایش پیدا کردم و از همان سال هم وارد تیم‌ملی شدم. تا به امروز هم این رشته عشقی است که برایش هر روز تمرین و تلاش می‌کنم.
در همین چند سال آما رتبه‌های خوبی در مسابقات برون مرزی کسب کردی.
به محض اینکه وارد این رشته شدم و به سطح مطلوبی رسیدم سعی کردم در مسابقات مختلف شرکت کنم تا تجربه کسب کنم در مهم‌ترین و اولین مسابقه بزرگم هم در سال2016 و در مسابقات قهرمانی آسیا توانستم اول شوم. سال بعدش در رقابت‌های قهرمانی جهان2017 در بخش تیمی نایب قهرمان شدم و قهرمانی آسیا2019 هم مجددا طلا گرفتم. بهترین نتیجه‌ام هم ششمی در فینال مسابقات جهانی بود که البته توانایی رتبه بهتر هم داشتم اما برخی تفاوت‌ها باعث شد تا رقبایم بهتر عمل کنند.
چه تفاوت هایی؟
خب ما تقریبا هیچ امکاناتی نداریم. حتی اولیه‌ترین تجهیزات مورد نیاز که سالنی استاندارد برای تمرین است. وقتی قهرمان آسیا شدیم خیلی قول‌ها به ما دادند ولی تا به الان هیچ کدامش اجرایی نشده است. دیواره سال تمرین ما مسقف نیست و به همین دلیل اگر باران ببارد یا به هر دلیل شرایط هوا به هم بریزد مجبور می‌شویم تا درست شدن هوا تمرین را تعطیل کنیم. راه فاضلاب همیشه می‌گیرد و هیچ چیزی استاندارد نیست.
با این شرایط تمرین کردن نباید راحت باشد؟
ما تحت هر شرایطی تمرین می‌کنیم تا بهترین نتیجه را بگیریم اما در شرایط فعلی خیلی اوضاع برایمان دشوار شده است. چون سایر کشورها سطح ما را شناخته‌اند و قطعا بهتر کار خواهند کرد و این امکانات برای ادامه راه و رقابت با بزرگان دنیا کافی نیست.
برای اعزام‌هایتان چطور حمایت می‌شوید؟
تنها رقابت‌هایی که از طرف فدراسیون و با هزینه آنها اعزام می‌شویم مسابقات قهرمانی جهان و آسیاست. اما سایر تورنمنت‌ها که اتفاقا حضور در آنها خیلی مهم است و به کسب تجربه و آشنایی بیشتر با رقبایمان به ما کمک می‌کند باید خودمان برویم که با این وضعیت دلار و خرج بالای سفرهای خارجی حالا دیگر برای من و هم تیمی‌هایم سخت‌تر هم می‌شود. واقعا نمی‌دانیم چطور باید از پس همچین هزینه‌هایی بربیاییم.
حداقل پاداش خوب که می‌گیرید؟
نه. فقط برای قهرمانی آسیا و نایب قهرمانی جهان دوسکه در همان فرودگاه به ما دادند.
تا جایی که می‌دانیم از ابتدا بدون مربی هم کار کرده‌اید؟
دقیقا ما مربی نداریم. چون این رشته در ایران خیلی نوپاست. بهترین‌هایش همین ورزشکارانش هستند که وقتی هیچ حقوقی برای مربی‌گری به آنها داده نمی‌شود وقتشان را برای آموزش به ما نمی‌گذارند و به جایش خودشان تمرین می‌کنند. حتی اردوهای ما هم از طرف فدراسیون برگزار نمی‌شود. این‌طور است که خودمان به هم دیگر اطلاع می‌دهیم. مثلا من به هم تیمی‌ام می‌گویم که آخر هفته در این سالن تمرین می‌کنم و بقیه بچه‌ها هم می‌آیند. تنها کاری که فدراسیون می‌کند برگزاری مسابقات قهرمانی کشور است.
برای این مسابقات که دیگر به شما جایزه خوبی می‌دهند؟
جایزه‌ای که به چشم بیاید نیست. یک سری تجهیزات محدود به‌عنوان جایزه نفرات اول تا سوم می‌دهند.
با وجود تمام این کم و کاستی‌ها بازهم می‌خواهی ادامه دهی؟
اول صحبت‌هایم هم گفتم که این رشته تمام عشق من است. از همان روز اول سختی‌ها را می‌دانستم. اگر الان هم چیزی می‌گویم بازهم به‌خاطر پیشرفت این رشته است نه اینکه بخواهم گلایه کنم. چون واقعا در همین مدت کوتاه یخ‌نوردی در ایران پیشرفت وسیعی داشته است. ما بعد حدود 6سال کار و تمرین توانستیم کره را با قدمت 15ساله در این رشته و در کشور خودش شکست دهیم. آن هم با وضعیت سخت چون روی دیواره‌ای مسابقه می‌دادیم که حتی شبیه‌اش را هم در ایران نداریم و واقعا با آن آشنایی نداشتیم. اما برای ادامه کار نیاز به حمایت داریم. باید تجهیزات و امکاناتمان تقویت شود. باید توجه‌ها بیشتر شود تا بیشتر دیده شویم و اسپانسرها به‌سمت رشته ما بیایند. در غیر این صورت برای سال‌های آینده توان مقابله با کشورهای بزرگ مثل کره و روسیه را نخواهیم داشت.
موسوی: زیر باران تمرین می‌کنیم
در همینه زمینه :
