گوشه‌گیری، مشکل این روزهای کودکان

نگرانی خانواده‌ها برای حفظ سلامت فرزندانشان موجب شده تا در شرایط کرونا کمتر معاشرت کنند. این نگرانی‌ها کاملاً طبیعی است. اما باید به این نکته توجه داشت که دور نگهداشتن بچه‌ها از ارتباط با افرادی به جز اعضای خانواده مشکلاتی را در رشد اجتماعی کودکان و نوجوانان به وجود می‌آورد. همیشه توصیه و تشویق کرده‌ایم که اگر بچه‌ها با پدربزرگ و مادربزرگ، خاله، دایی و عمه و... و به‌طور کلی با طیف گسترده‌ای از آدم‌ها روبه‌رو شوند می‌توانند با آمادگی بیشتری با سایر افراد ارتباط برقرار کنند و مسائلی مانند پیروی از قوانین اجتماعی را بهتر آموزش می‌بینند. اما در شرایط کنونی اغلب بچه‌ها فقط با پدر و مادر در ارتباط هستند. آنها انتظار دارند حالا که پدر و مادر در خانه هستند وقت بیشتری را با آنها بگذرانند، یاد نمی‌گیرند که چگونه خودشان را سرگرم کند، کارهای شخصی را انجام نمی‌دهند و به مرور مسائل و مشکلات مختلفی به وجود می‌آید. از طرفی فشارهایی که روی خانواده هست به بچه‌ها منتقل می‌شود و بچه‌ها هم از خودشان رفتارهایی مانند خشونت بروز می‌دهند.
وظیفه‌ای که اکنون پدر و مادرها برعهده دارند با بازگشایی مدرسه سنگین‌تر می‌شود. آنها باید در کنار رسیدگی به کارها و مسئولیت‌های خود نقش معلم را در خانه ایفا کنند. باید کار با سیستم‌های جدید آموزشی را یاد بگیرند و بتوانند فرزندان خود را که تجربه مدرسه رفتن ندارند، در آموزش‌های آنلاین همراهی کنند. همه این مسائل منجر به بروز تنش‌هایی در خانواده‌ها می‌شود. وقتی به این تنش‌ها پاسخ داده نشود مشکلات به مرور، بیشتر و بعدها مشخص خواهد شد که کودکان چه آسیب‌هایی از این موضع دیده‌اند.
خانواده‌ها کودکان خود را از نظر جسمی محافظت کرده‌اند. اما واقعیت‌های عاطفی و اجتماعی آنها نادیده گرفته شده است. برای کاهش آسیب‌های عاطفی و برطرف شدن نیازهای اجتماعی کودکان و نوجوانان بهتر است هر چند وقت یکبار خانواده‌ها اجازه دهند فرزندانشان با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و در محیط‌های امن با دوستان خود یا در جمع‌های کوچک خانوادگی معاشرت کنند. لازم است بچه‌ها به محیط‌های امن مانند بوستان و فضاهایی برده شوند تا کنجکاوی‌هایشان ارضا شود. اگر ارتباط آنها به‌طور کلی با سایر افراد و همسن و سالان قطع شود، با وسایل الکترونیکی سرگرم می‌شوند و به مرور از طیف اجتماعی دور می‌شوند و حالت گوشه‌نشینی به خود می‌گیرند. همه این مسائل به معضلی تبدیل می‌شود که به شکل‌های مختلف در آنها بروز می‌کند. بی‌توجهی به این مسائل موجب می‌شود که برای حل و درمان مشکلات خیلی دیر شود. در مواردی روند درمان خیلی کند پیش خواهد رفت و گاهی هم به همین راحتی نمی‌توان‌کاری انجام داد. در کنار پرداختن به سلامت جسمی فرزندان، از مسائل اجتماعی غافل نشویم و دنیای بهتر و شاد برای آنان بسازیم.