بازگشت رویایی به تئاتر رویاها

کریستیانو رونالدو، پیراهن شماره 7 یونایتد، پرش معروف و جشن گرفتن یک گل در اولدترافورد. جمع شدن همه اینها در کنار هم برای طرفداران یونایتد خارق‌العاده به‌نظر می‌رسد. کریس که تا همین چند روز قبل در اردوی پرتغال دیده می‌شد، سخت تمرین کرد تا سرمربی تیم را برای فیکس شدن در ترکیب مجاب کند. همه آنهایی که رونالدو را می‌شناختند، می‌دانستند که او برای زدن نخستین گلش صبر نمی‌کند و همه آنهایی که او را می‌شناختند، می‌دانستند که او برای زدن نخستین گل، به خلق یک شاهکار نیازی ندارد. کریس برای باز کردن دروازه نیوکاسل، لازم نبود حتی از قدرت و سرعتش بهره ببرد. او باز هم مثل همیشه در بهترین لحظه در بین موقعیت ایستاد تا یک بازگشت رؤیایی به تئاتر رویاها را جشن بگیرد. کریس به همین اتفاق هم قانع نشد. هیولای پرتغالی در نیمه دوم گل دوم را هم وارد دروازه نیوکاسل کرد تا بهترین بازگشت ممکن را پشت سر بگذارد. تماشای دوباره کریس بعد از 12 سال در این استادیوم، عجیب به‌نظر می‌رسید. با این حال خود او آنقدر آماده بود که انگار حتی یک روز را هم دور از این شهر سپری نکرده است. او ظهور شاهانه‌ای در استادیوم خانگی تیمش داشت. مسابقه‌ای که به همه رقبا نشان داد کریس، تمام‌شدنی نیست و برای رسیدن به موفقیت‌های بزرگ به خانه برگشته است. با درخشش خیره‌کننده سوپراستار شماره 7، منچستری‌ها برای بردن تیم استیو بروس کار دشواری نداشتند. برونو هم گل دیگری برای تیم زد تا یونایتد به قلعه پرتغالی‌ها تبدیل شود. آخرین گل مسابقه را هم جسی لینگارد زد  تا شب رؤیایی تیم تکمیل شود. نمایش رونالدو خیلی زود هواداران تیم‌های رقیب را به وحشت انداخته است. آنها به خوبی می‌دانند که در این فصل هیچ‌چیز به اندازه برد لیگ برتر، این ستاره حریص را راضی نمی‌کند. آن ساق‌های آهنین انگار حتی یک روز استراحت هم نیاز ندارند. کریس مثل ماشین به کارش ادامه می‌دهد و به سادگی هر چه تمام تر، گل می‌زند. درست مثل یک پستچی که هرگز دیر نمی‌رسد. اصلا مهم نیست که او در چند سالگی به سر می‌برد، کریس حالا دوباره در یونایتد شبیه یک پسر 20 ساله است؛ پسری که انگار می‌خواهد دوباره همه دنیا را فتح کند.