لیلی خرسند ـ خبرنگار
فدراسیون وزنه‌برداری به ورزشکاران‌شان گفته است که هیچ‌کس اجازه تمرین انفرادی ندارد و همه باید در اردوهای تیم ملی تمرین کنند. مشخص است که این خط و نشان را برای کیانوش رستمی کشیده‌اند که چهار پنج سالی است تنهایی تمرین می‌کند. بعضی‌ها از این اقتدار فدراسیون تعریف کرده‌اند و تیتر هم زده‌اند: «پایان ورزشکار سالاری» اما این اقتدار نوشداروی دیرهنگام است. فدراسیون اگر قبول داشت تمرین انفرادی جواب نمی‌دهد، چرا در سال‌های قبل المپیک اقتدارش را نشان نداد و آیا این خط و نشان کشیدن‌ها پاک کردن صورت مسئله نیست؟ فقط رستمی مقصر نتیجه نگرفتن وزنه‌برداری در المپیک است؟ کاش فدراسیون در کنار این اعلان، توضیح می‌داد که چرا به‌خاطر دوپینگ فقط 2سهمیه بازی‌ها به ایران رسید یا مثلا می‌گفت سهراب مرادی و رستمی چرا نتوانستند سهمیه بگیرند یا مهم‌تر اینکه سهمیه پریسا جهانفکریان که نخستین سهمیه وزنه‌برداری زنان بود، چرا از دست رفت و مقصر همه این اتفاقات رستمی است یا مدیریت ضعیف فدراسیون؟
پیرمرد سفیدپوش
استقبالی که مردم خوزستان از ورزشکاران پارالمپیکی‌شان کرده‌اند، اشک خیلی‌ها را درآورده است؛ به‌خصوص صحنه‌ای که پیرمرد سفیدپوش برای هاشمیه متقیان اسپند دود می‌کند. پیرمرد همسایه خانواده هاشمیه است و حتما در این سال‌ها دیده است که او چه زحمتی کشیده و چه سختی‌هایی دیده است. از 7ورزشکاری که خوزستان در پارالمپیک توکیو داشت، 3نفر مدال گرفته‌اند، یک طلا و 2نقره اما جالب است که ابراهیم نصیری، معاون اداره کل ورزش خوزستان گفته، یکی، دو سال است که زیرساخت‌های ورزشی برای معلولان بهبود پیدا کرده است. تقاضای او برای این 7نفر پیدا کردن شغل است. این خوب است، اما کاش او و بقیه مسئولان منتظر گرفتن مدال نمی‌ماندند و از سال‌ها قبل هم زیرساخت‌ها را درست می‌کردند و هم به وضعیت زندگی این ورزشکاران می‌رسیدند. بی‌خود نیست، اگر شرایط بهتر بود و دغدغه ورزشکاران کمتر می‌شد، آنها مدال‌های بیشتری هم می‌گرفتند.
آرزوهای بزرگ
فقط در خوزستان نیست که معلولان وضعیت خوبی ندارند، در همه شهرها آسمان برای آنها یک‌رنگ است. هادی رضایی، سرپرست کاروان پارالمپیک ایران در توکیو و سرمربی تیم ملی والیبال که در مشهد زندگی می‌کند، در جواب همه تبریک‌ها و تحسین‌هایی که شده، گفته است: «آرزوی مدال طلا نداریم، آرزو داریم شورای شهر مشهد یک ورزشگاه اختصاصی ویژه معلولان و جانبازان نه در بالای شهر، بلکه در پایین شهر مشهد بسازد.» از 62ورزشکاری که ایران به پارالمپیک اعزام کرد، 24نفر مدال گرفتند، اما داشتن ورزشگاه حتی در شهرهای بزرگ هم برای آنها آرزوست. حالا بماند که بیشتر شهرها برای رفت‌وآمد آنها مناسب‌سازی نشده است و رفتن به ورزشگاه‌های معمولی هم برایشان مشکل است یا اینکه ویلچرها و پروتزهایی که آنها دارند با ورزشکاران دیگری که در مسابقات می‌بینند، زمین تا آسمان متفاوت است.
امجدیه/ فقط کیانوش؟
در همینه زمینه :
