اگر بتوانید درست بایستید جایزه می‌دهم!

نادر سلیمانی را از مجموعه طنز «ساعت خوش» در دهه 70می شناسیم. مجموعه‌ای که نخستین طنز تلویزیونی بود که به شیوه آمریکایی از نام حقیقی بازیگران در آن استفاده می‌شد. او با همان نگاه طنزآمیز همیشگی‌اش درباره مترو و البته بعضی مسائل پیرامونش می‌گوید و تأکید می‌کند به‌عنوان یک بازیگر طنز دوست دارد اغراق کند.

کتاب ؟ بی‌خیال
اینکه می‌گویند مطالعه در ایران کم است، درست است. بخش قابل توجهی از مطالعه‌ کتاب ها مثلاً در پاریس به مترو و اتوبوس اختصاص دارد. در کشورهای توسعه یافته جهان، در مترو هم کتاب می‌خوانند. اما باید قبول کنیم که وضع متروی تهران اندکی با نگاهی طنزآمیز با متروهای دیگر دنیا مانند توکیو، پاریس و لندن متفاوت است. در اینجا متأسفانه صدا به صدا نمی‌رسد، چه برسد به اینکه بخواهیم تمرکز کافی داشته باشیم و کتاب بخوانیم. باور کنید که من اصلا از کسانی که در مترو حتی روزنامه می‌خوانند، تعجب می‌کنم. آخر باید اندکی تأمل حداقلی بر واژگان داشت. باور کنید که در متروی تهران مطالعه امکانپذیر نیست.

افزایش پیازداغ طنز در مترو!
باور کنید که مردم در مترو کوچک‌ترین توجهی به شما ندارند. دستفروش با صدای بلند کالای خودش را تبلیغ می‌کند. این یکی نرفته سر و کله دیگری پیدا می‌شود. یک‌بار به چشم خودم دیدم که مترو ترمز کرد و یکی با آرنج، حالا خواسته یا ناخواسته، به پهلوی یکی دیگر کوفت. باورش سخت نیست. شما هم مانند من بارها سوار مترو شده‌اید. باور کنید قصد سیاه نمایی ندارم، می‌خواهم پیازداغ طنز موضوع را کمی برایتان بیشتر کنم. در مترو ما فقط دنبال خطی هستیم که باید آنجا سوار و پیاده شویم. باید چهار‌چشمی دور و برمان را بپاییم تا دریابیم که دقیقاً کجا هستیم و کجا باید پیاده شویم. پیاده شدن از مترو هم مصائب خاص خودش را دارد. طبیعتا در این همهمه و شلوغی، صدای پیک مترو به گوش مبارکمان نمی‌رسد. در این شرایط نمی‌توان از مردم انتظار داشت که داستان جنایی بخوانند! از طنز که فاصله بگیریم، باید به‌طور واقع بینانه بگویم که ‌باید زمینه‌ها و زیرساخت‌های لازم فراهم شود تا عادت زیبای کتابخوانی در متروی تهران جا بیفتد.

به مترو سواران جایزه می‌دهم!
اول اینکه وقتی وارد مترو می‌شوید باید جمعیتی را هُل دهید، جای نشستن پیشکش. اگر توانستید 2 دقیقه، بدون تکان و ضربه آرنج دیگری، آسوده و در جای خود ثابت بمانید، خودم به شما جایزه می‌دهم. به هرحال من بازیگر طنزم و لاجرم با نگاه طنز آمیز هم به موضوعات می‌نگرم. اگر غیراز این باشد به وجدان و نفس خودم خیانت کرده‌ام و دروغ گفته ام!