استراتژی اشتباه

یکی از اتفاقات بازی فینال جام حذفی، تعویض داریوش شجاعیان در دقیقه 120بود. هافبک استقلال در آخرین دقیقه وقت‌های اضافی به جای مسعود ریگی به زمین آمد تا زننده یکی از ضربات پنالتی تیمش باشد. او پنالتی چهارم استقلال را زد، خیلی هم بد زد و محسن فروزان با مهار آن، فولاد را به یک‌قدمی قهرمانی رساند. به هر حال خراب شدن پنالتی ممکن است برای هر بازیکنی رخ بدهد اما نکته اینجاست که به‌نظر می‌رسد استراتژی فرهاد مجیدی برای به زمین فرستادن یک پنالتی‌زن (هر کسی می‌خواهد باشد) در واپسین ثانیه‌ها غلط بود.
زدن ضربه پنالتی در فینال به‌خودی خود یک دنیا فشار و استرس دارد. بازیکنان می‌دانند که کوچک‌ترین اشتباه آنها می‌تواند یک جام را از تیم بگیرد و جایگاه‌شان را بین هواداران به‌شدت تنزل بدهد. بنابراین گل کردن این توپ‌ها خیلی سخت است و همیشه هم می‌بینیم هر بازیکنی که ماموریتش را درست انجام می‌دهد، بی‌نهایت شاد می‌شود؛ انگار که یک‌بار بزرگ از روی دوش او برداشته شده باشد. در چنین شرایطی وقتی شما یک بازیکن را دقیقه 120فقط برای زدن ضربه پنالتی به زمین می‌فرستید، فشار روی دوش او دوچندان می‌شود؛ چرا که این بازیکن با خودش فکر می‌کند: «مربی مرا فقط برای همین یک کار به زمین فرستاده و اگر نتوانم انجامش بدهم، بدترین اتفاق ممکن رخ خواهد داد.»
بازیکنی که از قبل در زمین بوده، علاوه بر اینکه با شرایط مسابقه آشناتر است، به هر حال در طول بازی هم کارهای مثبتی کرده که شاید خراب شدن پنالتی را بشود به آنها بخشید اما کسی که ثانیه آخر به میدان می‌آید، فقط یک ماموریت دارد و طبیعتا با نگرانی بیشتری پشت توپ می‌رود. منصفانه نیست که یک بازیکن زیر چنین فشاری قرار بگیرد. داریوش شجاعیان در چنین وضعیتی پنالتی‌اش را خراب کرد. حتی مهران موسوی هم که در شرایط مشابه برای فولاد به میدان آمد، پنالتی‌اش را از دست داد، هرچند خوش‌شانس بود که بیژن حیدری دستور به تکرار ضربه داد و دومی گل شد.